Home > Reviews > Gray Matter

Gray Matter

Intro
Na 10 jaar wachten is Jane Jensen weer terug met een nieuwe game. Veel gamers kennen haar van de serie: Gabriel Knight. Nu keert ze terug met Gray Matter. Fans van Jane Jensen hebben hierop lang moeten wachten, Gray Matter was namelijk al aangekondigd in 2003, maar is een aantal keren uitgesteld. Na lang wachten kwam hij in 2010 uit voor de PC en de Xbox 360. Zelf heb ik nooit een game uit de Gabriel Knight serie gespeeld, maar ik heb er veel over gehoord van verschillende gamers, dus de verwachtingen zijn hoog bij Gray Matter.

Verhaal
Samantha Everett had van te voren vast nooit gedacht dat alles zo zou lopen. Sam reist al een aantal jaren door Europa om nieuwe trucs te vinden voor haar straat-goochel acts. Haar volgende halte zou London zijn, tenminste dat was het plan totdat ze een verkeerde afslag nam naar Oxford in plaats van London. Tot overmaat van ramp slaat haar motor af en is kapot, ze moet dus onderdak zoeken. Ze komt aan bij Dread Hill House en voordat ze het weet werkt ze voor de mysterieuze Dr. Styles als zijn assistent. Dr. David Styles komt sinds hij zijn vrouw heeft verloren bij een ongeluk het huis bijna niet meer uit. Hij voert experimenten uit die te maken hebben met de werking van de hersenen en hiervoor heeft hij Sam nodig om proefkonijnen te vinden. Rare dingen gebeuren er rond Dread Hill House en Oxford, Sam raakt verstrikt in mysteries waar zij het antwoord op zal moeten vinden.

Nadat je als Sam de eerste opdracht krijgt begint het verhaal pas echt. Het verhaal is erg meeslepend, je zit er midden in. Zelf had ik het gevoel dat ik het zo snel mogelijk wou uitspelen om erachter te komen wat er nou allemaal aan de hand was. Op sommige momenten is het verhaal een beetje zwaar, maar Jane Jensen zorgt door sarcastische opmerkingen en wat humor op de juiste momenten zodat het ook weer wat lichter wordt. Het verhaal zit goed in elkaar, het is interessant en je wilt weten wat er aan de hand is. De karakters zijn goed uitgewerkt en hebben een eigen persoonlijkheid met een goed uitgewerkte achtergrond. Een van de leuke dingen is ook dat David een half wit masker op zijn gezicht heeft, dit doet denken aan The Phantom of the Opera.

Gameplay
Het spel bevat 8 hoofdstukken. In de meeste hoofdstukken speel je Sam, ze heeft een sterke persoonlijkheid, maar heeft moeite om mensen te vertrouwen. In een paar hoofdstukken speel je ook als David, hij is een man die last heeft van zijn verleden en nog steeds erg gehecht is aan zijn vrouw, hij heeft ook niet echt de beste manieren om met mensen om te gaan. Je speelt dus afwisselend twee personages, er zit geen verschil in de besturing van David en Sam.

Het is een 3rd person point en click game, dat wil zeggen dat je er in de 3e persoon naar kijkt. Je bestuurt de personages doormiddel van de muis. Je kunt dingen onderzoeken, oppakken, acties uitvoeren en met mensen praten. Het met mensen praten stelt niet zo veel voor, het maakt niet uit in welke volgorde je iets zegt het gaat erom dat je alles hebt gezegd wat er te zeggen valt. Je kunt op de spatiebalk drukken om alle hotspots (plekken waarop je kan klikken) te laten zien en als je er nog een keer op drukt dan verdwijnen ze weer.

Als je met je cursor naar boven in het scherm beweegt kom je bij je inventaris, de kaart en je voortgang terecht. Je kunt je voortgang bekijken om te zien wat je nog allemaal moet doen. Door dubbel te klikken op een voorwerp of deur ga je er sneller naartoe, soms maar een paar passen wat wel een beetje irritant is, maar het is tenminste iets sneller. Ook nog een negatief puntje is dat je karakter soms het gezichtsveld blokt, waardoor je niet goed in de omgeving kan klikken en pas na vele malen klikken weer verder kan lopen.

Iets wat handig is voor sommige mensen is dat je niet kunt vastlopen, je kunt pas een hoofdstuk afsluiten als je alles hebt uitgevoerd, maar dan ook echt alles. Dus soms moet je al je stappen langsgaan wat je bent vergeten of waar je nog niet op hebt geklikt om verder te kunnen gaan.

Puzzels
Zelf vond ik dat de puzzels niet echt heel moeilijk waren. In het laatste hoofdstuk worden de puzzels iets moeilijker, maar ze zijn bijna altijd wel te doen met goed nadenken. De puzzels bestaan voor het grootste deel uit het uitvoeren van opdrachten. Het combineren van voorwerpen komt bijna niet voor in het spel, slechts een paar keer. Soms moet je ook goochel trucs uitvoeren om dingen voor elkaar te krijgen. Hiervoor heb je een goochel boek en een scherm waar je het uit moet voeren. Dit vond ik een leuke aanvulling op de game. Soms moet je ook een raadsel of rijmpje oplossen. De puzzels pasten ook erg goed in het verhaal, ze voelden niet alsof ze gewoon neergezet waren omdat er puzzels in moesten.

Graphics
De graphics van de game waren erg goed uitgewerkt. De locaties waren erg realistisch en het voelde alsof je door verschillende plaatsen in Engeland aan het lopen was. De mooie omgeving van Oxford en het lugubere van het Dread Hill House waren ook goed weergegeven.

De karakters waren ook goed gemaakt. De bewegingen gingen over het algemeen wel soepel en de kleren vond ik vooral erg mooi nagemaakt. Het haar leek wel wat stijfjes maar dat is gewoon ook heel lastig om te maken lijkt mij.

Wat ook leuk is, is dat het verhaal niet alleen doormiddel van graphics word verteld maar ook door mooie illustraties. Het deed een beetje aan een stripboek denken, maar zonder tekst ballonnen en met stemmen.

Muziek
De muziek paste erg goed bij de sfeer van het verhaal en het sloot goed aan bij de verschillende momenten. De achtergrond muziek herhaalde zichzelf soms, maar toch irriteerde het me niet. Meestal is het wel een beetje sombere muziek, maar het is ook niet echt een super vrolijk verhaal.

De stemmen van de karakters waren goed ingesproken door de voice acteurs. De stem van David is anders dan ik van te voren had bedacht. Het is een aparte stem, een beetje ruw en hard, die toch goed bij hem past. Sam haar stem is ook goed ingesproken. Ze heeft een fijne stem om naar te luisteren en het is ook mooi haar sarcastische opmerkingen te horen. Wat ook iets belangrijks was, is dat de lippen synchroon gingen met de stemmen.

Conclusie:

Verhaal: Het beste van het hele spel was wel het verhaal. Het zat goed in elkaar en er was geen moment dat ik het niet meer interessant vond.

Gameplay: De gameplay is goed te doen, het is makkelijk om alle knoppen te gebruiken, er zijn ook sneltoetsen. Alleen het lopen gaat een beetje sloom en soms is het moeilijk om verder te lopen als je karakter in het beeld staat.

Puzzels: De puzzels zijn erg leuk om te doen en ze passen er ook goed bij, alleen sommige puzzels zouden wel iets moeilijker kunnen worden gemaakt. Voor zo’n mooie game hadden ze iets moeilijker gekund en er hadden misschien ook wat meer verschillende puzzels in gekund.

Graphics: De graphics waren gewoon geweldig, de omgevingen waren mooi gemaakt en de karakters ook. De illustraties waren ook een mooie afwisseling van de standaard 3d graphics.

Muziek: De muziek was sfeervol en paste goed bij de momenten. De ingezongen muziek in het menu had ook een soort droevige ondertoon wat helemaal bij de game paste. De voice acteurs hebben ook heel goed werk geleverd voor de sfeer van de game en om de karakters tot leven te wekken.

Eindconclusie: Het is gewoon een super mooie game met goed uitgewerkt verhaal en mooie passende muziek. Ik heb nog nooit een game van Jane Jensen gespeeld, maar nu ben ik toch wel benieuwd naar de Gabriel Knight serie.