Home > Reviews > SBCG4AP Episode 2: Strong Badia the Free

SBCG4AP Episode 2: Strong Badia the Free

Intro
Het eerste deel uit de Strong Bad serie gemaakt door Telltale Games (mede bekend van de Sam and Max en Bone series) was, zoals je in de vorige review kon lezen, een verrassend succes. De serie bouwt verder op de populariteit van de comic op internet. Het spel is net als zijn voorganger ook op de Wii verkrijgbaar via het WiiWare kanaal.

Verhaal
Het verhaal begint als Strong Bad zoals gewoonlijk zijn fanmail checkt op zijn laptop dat luistert onder de naam 'Lappy', een fan stuurt hem een mail met de vraag of hij kritiek heeft op de koning. Als hij daar op de gebruikelijke Strong Bad manier op heeft geantwoord, verschijnt de koning ten tonele. De koning geeft hem huisarrest tot hij zijn boete van veel cake rollen heeft betaald. Vanaf dan begint het pas echt, zonder al te veel te vertellen kan ik je zeggen dat er een ware strateeg in onze Strong Bad huist!

Zoals bekend is het spel gemaakt door Telltale games, en dat is goed te merken aan de manier waarop het verhaal zich opbouwt. Waarbij je in het eerste deel vooral bekend werd gemaakt met de wereld en karakters in Strong Bad; word je in het tweede deel al veel minder voorgesteld en kan je (mits je het eerste gespeeld hebt) zo in het maffe en grappige verhaal stappen.

De karakters in dit deel zijn vrijwel onveranderd gebleven ten opzichte van het vorige spel, de doldwaze dialogen en super grappige ideeën die ze verzinnen verdienen een pluim. Een leuk voorbeeld is als Strong Bad op zoek gaat naar lang verloren schatten, daarvoor gebruikt hij een 'Death Metal Detector' compleet uitgerust met schep (die hij in het vorige deel vond). Het leuke aan dit alles is dat als de detector iets vindt, er dan een snoerharde death metal gitaar solo te horen is.

Het verhaal, de dialogen en karakter zijn allemaal zo geflipt, dat het moeilijk is om niet in de lach te schieten. Als ik een nadeel moet opnoemen, dan is het dat het weer redelijk snel voorbij is, want zoals alle Telltale spellen is het opgedeeld in verschillende episodes.

Gameplay
Het spel speelt net als zijn voorganger als een 'point & click' adventure, dat betekent dat alles via de muis wordt bestuurd op een paar zogenoemde 'mini games' na. Je loopt met een klik op de muis; en als je de muisknop ingedrukt houdt dan blijft Strong Bad lopen. Rennen werkt hetzelfde alleen moet je dan dubbelklikken.

Alles wat je doet, pakt, gebruikt, of praat, gebeurt met de linkermuisknop. Stel, je ziet een karakter of object staan en je glijd er met je cursor overheen dan verschijnt heel handig de naam van de persoon of object in beeld. Er zat alleen een foutje in dit systeem want als je in een dialoog zit en er min of meer een soort filmpje te zien is dan kwamen de namen van objecten en zelfs andere nabije karakter groot in beeld. Als je in een lagere resolutie zou spelen dan zou dat wel eens vervelend kunnen zijn. Wel moet ik zeggen dat het niet in alle gedeeltes van het spel voorkwam.

De inventaris en kaart zijn heel simpel in gebruik; stel je wilt Strong Bad's vergaarde spullen zien dan klik je linksboven op het icoontje ervoor en viola, er verschijnt een balk boven in beeld waar alles netjes in word weergeven. De kaart is deze keer iets anders, zonder al te veel te zeggen komt dit door het verhaal waar de protagonist zich in bevindt. Waar je in het eerste deel de locaties moest tekenen (lees neerzetten) hoef je nu alleen nog maar te klikken en je reist al af naar die bestemming. Dat is iets wat ik persoonlijk jammer vind, omdat ik het idee van eerst je eigen kaart 'tekenen' erg leuk vond.

De Minigames zijn ook weer van de partij, al zijn ze wat meer verspreid en minder vernieuwend als in het eerste deel. Zo is het striptekenen weer terug waar je de vier irritante meisjes op een zeer innovatieve manier om zeep moet helpen. Ook is Strong Bad’s spelcomputer weer terug, dit keer met een ander spel. Ik vond deze minigame minder leuk dan de vorige, los van het feit dat het wel goed bedacht is. Het is namelijk de bedoeling dat je twee mannetjes laat rondlopen op straat en ninja's verslaat met de juiste hoeveelheid klappen en schoppen, je zou denken dat dit snelheid vereist maar niets is minder waar; je verslaat ze door de hoeveelheid klappen en schoppen te baseren op de rekensom die boven in beeld komt te staan.

Puzzels
Het spel is erg simpel; de puzzels zijn niet te moeilijk maar ook niet te makkelijk. Als je een wat ervaren adventure speler bent, zoals ik, dan ga je er met gemak in een paar uur doorheen, als je de tijd neemt. Desondanks mogen de puzzels er zeker wezen.

Ik was blij verrast toen ik een soort van schaakbord op mijn scherm kreeg te zien. Het leuke hieraan was dat je de pionnen (gemaakt van karakters uit het spel) moest begeleiden naar het andere eind van het speelbord. De pionnen hadden net als bij schaken allemaal verschillende eigenschappen en het feit dat je als speler pionnen had die veel minder gebruikt konden worden vereisten een speciale aanpak. Ik voelde me dan ook zeer voldaan toen ik uiteindelijk deze puzzel overwonnen had.

Ook zijn, zoals ik al eerder zei, de leuke mini games uit het eerste deel ook weer van de partij. Al moet je soms even zoeken want een paar zijn van plaats veranderd sinds je laatste bezoek. De verborgen schatten die je kon vinden in het eerste deel, spelen in deze aflevering een wat belangrijkere rol in het spel.

Graphics
De graphics zijn precies hetzelfde gebleven als in de voorganger en dat is zeker geen slecht iets. Het leuke eraan is dat ze de karakters uit de internet comic goed verbeelden. Soms had ik dan ook echt het gevoel dat ik naar een tekenfilm keek.

Er zijn een aantal nieuwe locaties toegevoegd zoals het land genaamd Country, wat bestaat uit een brug en een verschrikkelijk monster. Dan is er nog de dansclub waar een leuk Japans sfeertje overheen is gegooid. Wat ook hetzelfde is gebleven zijn de karakters want er zijn er geen toegevoegd maar gelukkig ook niet afgehaald. Sommige komen wel wat meer in beeld dan in de voorganger.

Sommige delen van het spel voelde grafisch gezien wel wat kaal, en dan vooral het gebied bij de winkel. Ik had soms dan ook het gevoel dat die locaties er vlug tussen waren gezet. Ik moet wel zeggen dat dat in het eerste deel ook het geval was. Verder kan ik weinig zeggen over de kwaliteit van het grafische gedeelte, er is weinig waar je het mee kan vergelijken, ze passen dan ook heel goed bij de sfeer van het spel.

Muziek
Over het geluid heb ik weinig aan te merken; het past goed bij de gekke wereld van Strong Bad en zijn nog gekkere medebewoners; en over de bewoners gesproken, dezelfde stemacteurs zijn weer van de partij. Van de psychopathische en beresterke Strong Mad tot de depressieve rollenspel spelende broer van Strong Bad. Alles klopt aan de stemmen en ondanks dat ze na een tijdje spelen knap irritant kunnen worden (denk aan Homestar), doen alle acteurs wat ze moeten doen om de personages tot leven te wekken.

De muziek is leuk en als je van tekenfilmachtige computer muziek houdt dan zal je het zeker kunnen waarderen. Het enige wat me wel opviel aan de muziek was dat het soms ineens niet meer aanwezig was. De wereld werd ineens een stukje kaler zonder. Ik weet niet of dat de bedoeling was van de makers of dat het een foutje is maar het was in ieder geval genoeg om het te vermelden.

Conclusie:

Verhaal: Telltale Games is er in geslaagd een leuk, humoristisch en gestoord verhaal neer te zetten dat min of meer aansluit op het vorige spel. De karakters zijn stuk voor stuk voorzien van leuke dialogen en grappige oneliners. Alleen is het jammer dat het best snel voorbij was.

Gameplay: Gewoon een standaard Point & Click systeem dat goed werkt. Voor de verschillende mini games gebruik je het toetsenbord. Er zat een klein foutje in de dialogen waarbij je alle namen van karakters en objecten groot in beeld zag. Iets wat met lagere resolutie onhandig kan zijn.

Puzzels: Zoals we van Telltale gewend zijn waren de puzzels niet te moeilijk maar ook niet te makkelijk. Alle puzzels zaten leuk in elkaar en gaven, als je ze voltooid had, een voldaan gevoel. Het schaakbord spel en het zoeken naar schatten waren mijn persoonlijke favorieten.

Graphics: De graphics van Strong Bad geven een hoop sfeer en humor. Ze zijn niet mooi maar dat hoeft ook niet in een spel als dit. In sommige stukken voelden de omgevingen wel wat kaal aan. Er is eigenlijk niets waarmee ik het kan vergelijken, het is net of je naar een tekenfilm kijkt.

Muziek: Het geluid was goed. Zowel de stemmen als de muziek passen in de sfeer van de Strong Bad wereld. Wel had ik af en toe last van dat de muziek plots verdwenen was wat de wereld kaal liet aanvoelen.

Eindconclusie: Een zeer vermakelijk spel uit een zeer vermakelijke serie! En voor de prijs hoef je het niet te laten. Voor fans en niet fans is het allemaal even toegankelijk. Ik hoop dat deel drie net zo leuk word!