Home > Reviews > Belief & Betrayal

Belief & Betrayal

"Wie wil deze game reviewen?" kwam de vraag van Dave aan de redactie van Adventure-Island. Nu had ik net vakantie en zag ik dat wel zitten. Het betrof Belief & Betrayal, van Artematica Entertainment, uitgegeven door Lighthouse Interactive. Nu moet ik eerlijk zeggen dat er beelden van Delaware door mijn hoofd spookten bij het horen van die laatste naam, maar dat betekende niets voor Belief & Betrayal. Ik voerde een exorcist ritueel uit op de beelden van Delaware en begon met goede moed aan Belief & Betrayal.

I left my Swiss pocketknife at home…
Belief & Betrayal is een game die een twist geeft aan het klassieke verhaal van het verraad van Judas. De game zit vol met locaties die je langzamerhand naar de kern van de waarheid zullen leiden. Plaatsen als Londen, Venetië en Rome zullen in een rap tempo voorbij komen. Jij speelt Jonathan Danter, een journalist voor een bekend magazine werkt. De game begint met een flashback waarin je een in duistere kleding gehuld persoon een grote brand ziet veroorzaken. De betekenis van dit filmpje wordt later duidelijk, en je hoeft je daar even geen zorgen over te maken, want je start in het huis van Jonathan. Blijkbaar verdient hij goed, want het is een aanzienlijk stulpje! Aan de telefoon is Warren, de baas van Jo (zo wordt Jonathan gedurende de game afgekort). Hij geeft Jo de opdracht om kardinaal Gregori te interviewen. Er wacht een luxueuze hotelkamer op hem, in Miami nog wel! Daar heeft Jo wel zin in.

Bij de eerste puzzel in de game gaat het erom dat je drie dingen zoekt die Jo nodig heeft voor zijn reis. Zijn dagboek, zijn paspoort (toch wel makkelijk als je gaat reizen) en zijn oom's zakhorloge. Het eerste minpuntje maakt zijn entree. Het huis zit vol met klikbare objecten. De waterkraan, de fax, zijn schoenen… Op alles kun je klikken. Het spel werkt met het klassieke point-and-click systeem, wat betekent dat je een object kunt onderzoeken met een linkse klik van de muis. Door eerst een rechtse klik, en dan een linkse klik, switch je naar het "Gebruik Icoontje" en kun je een actie uitvoeren. Het eerste kwartier ben ik bezig geweest met klikken op alles in de kamer. Je wil immers niks missen! De reacties zijn over het algemeen vrij kort. Klik op de kraan en je hoort: "Het is mijn kraan.". Gebruik de kraan en je hoort: "Dat lijkt me geen goed idee." Niet gek natuurlijk, aangezien kranen levensgevaarlijk kunnen zijn…toch…?

Je kunt helemaal naar de bovenste verdieping en dan alles onderzoeken, maar er is niks te vinden. Het enige wat je te horen krijgt zijn de standaard antwoorden die duidelijk maken dat je niks kan, soms afgewisseld met een flauwe grap. Hinderlijk! Waarom kan ik er dan überhaupt op klikken? Verder is de volgorde zeer onlogisch en inconsistent. Zo moet je eerst op de fax klikken – "Het is mijn fax." – , dan nog een keer klikken, zodat je in een close-up komt, en dan het horloge pakken… Tevens is er een vertraging van een seconde als je ergens op klikt, wat het niet veel plezieriger maakt.

Soms pakt Jo zelf items op als je er naar kijkt, maar soms moet je eerst kijken, nog een keer kijken, en dan "gebruiken". En dit gaat de hele game zo door. 80% van de tijd ben je kwijt met het klikken op nutteloze objecten, het aanhoren van de ongepaste reacties, en het proberen uitvinden welk objecten die dan wel nuttig zijn.

 

Alle wegen leiden naar het Vaticaan
De dialogen zijn van het niveau lik-mijn-vestje. De stem acteurs zijn bijna allemaal slecht, en alles klinkt enorm ingestudeerd/opgelezen. Jo heeft een soort constant sarcasme in zijn stem, en in de meeste gevaarlijke en emotionele situaties behoudt hij zijn vervelende onverschilligheid. De stem van de politiechef is helemaal om te janken. Ze proberen het wel, maar het is gewoon slecht.

Ik denk dat het verhaal een overblijfsel is van de Da Vinci Code-periode. De tijd waarin we allemaal verslingerd waren aan de Da Vinci Code, en waarin er opeens honderden boeken, games en films verschenen met woorden als "Code", "Raadsel" en "Mysterie" in de titel. Vele van die boeken konden niet tippen aan de Da Vinci Code, maar ik mag dat soort verhalen wel. Ik heb een zwak voor deze mysteries. Een samenzweringscomplot in de bestaande geschiedenis verweven kan, mits goed uitgevoerd, heel spannend zijn.

Belief & Betrayal doet zijn best om niet de Da Vinci Code zijn, maar slaagt er niet in een werkelijk origineel verhaal tot stand te brengen. Over het algemeen blijft het verhaal voorspelbaar en zijn er veel elementen uit de Da Vinci Code, die hier echter niet werken. Het einde ga ik niet eens woorden aan vuil maken.

De personages maken de adventure
Belangrijk in elke adventure zijn de personages. Sterker nog, de game valt of staat in veel gevallen bij de personages. Helaas zijn de personages in Belief & Betrayal vrij plat en stereotypisch. Jonathan Danter is de klassieke held die altijd wel een grapje klaar heeft, en Kat is de intelligente Brit, die nuances aan Jon's acties en verbale uitingen moet geven. Tevens is de ontwikkeling van de karakters zeer beperkt tijdens het verhaal. Conversaties zijn erg belangrijk in dit spel, maar juist op dat punt vind je een van de grootste minpunten. Afschuwelijk voice-acting maken de toch al slechte dialogen een ware straf om aan te horen.

De puzzels zijn zoals degene die we al jaren kennen. Combineer item A met item B, gebruik item C op item D… Soms afgewisseld met een vervelende trial-and-error puzzel (lees: Het is geen kwestie van intellect, het is een kwestie van uitproberen tot je de oplossing hebt). Of er zijn puzzels waarbij je weet hoe het moet, maar waarbij je het nog niet kan oplossen. Zo zag ik aan het begin van het spel al de oplossing voor een puzzel die véél later kwam. Een nog beter voorbeeld is een puzzel in de bibliotheek in Londen. Kat moest een bibliothecaris afleiden om boeken te kunnen pakken. Waarom? Omdat de man het te druk had. Waarom kan je ze zelf niet pakken? Dat mag niet… In een bieb… Ik wilde een zeker object in de kamer gebruiken dat mij perfect leek voor een afleiding, maar ik kreeg weer een standaard reactie te horen. Uiteindelijk bleek dat ik eerst een gefaalde poging moest doen, voordat ik de werkelijk oplossing kon gebruiken.

Alles is gewoon vreemd en inconsistent, op elk vlak. Jo vindt het vervelend om achter deuren te kijken, maar pakt zonder twijfel een pakje condooms van de straat op! Dit soort dingen nemen de vaart en geloofwaardigheid uit het spel. Je wordt voor gek verklaart als je met ideeën komt die niet kloppen volgens het spel. Zo wilde ik het horloge van Jo's grootvader aan iemand laten zien, om aan te tonen dat Jo geen schurk is. Ik klik op het horloge en vervolgens op de man in spé. De reactie van Jo: "I'm sorry, I left my Swiss pocketknife at home."

Vernieuwingen
De enige poging tot vernieuwing in Belief & Betrayal is het gebruik van de communicator. De personages schrijven soms dingen in hun notitie boekje, die je vervolgens naar een ander karakter kunt sturen. Leuk, maar in essentie komt het toch neer op het gebruiken van één item met een ander item. Alleen is één item hier een stukje geschreven tekst. Neem daarbij het feit dat de communicator slechts sporadisch gebruikt wordt, en de hele vernieuwing wordt een onnoemenswaardige gimmick.

Qua graphics is het nul vernieuwing. De models zijn lelijk, en slecht geanimeerd, met onnatuurlijke bewegingen. De achtergronden, hoewel statisch, zijn echter wel mooi. Flink veel detail, en je kunt zien dat hier wel een hoop werk in zit.

Breng volgende keer je zakmes mee…
De weinige potentie die Belief & Betrayal had wordt zeer slecht benut. Het is een slordig afgewerkt spel. Enkel de achtergronden en de muziek zijn wel aardig. Maar zelfs daar zijn dingen op aan te merken. De achtergronden zijn statisch, en de muziek loopt niet altijd goed. Slechte voice-acting, matig verhaal, matige puzzels en een inconsistent gameplay systeem en bugs plagen deze game en ieder wie het speelt. Belief & Betrayal is een verouderd spel, in zowel graphics en verhaal, als in puzzels en gameplay. We hebben het allemaal al honderd keer gezien. En als het nou goed uitgewerkt was, maar dat is het absoluut niet. Ik weet niet waar de makers mee bezig zijn geweest in de periode dat de game werd uitgesteld, maar niet met de afwerking, zo lijkt het. Adventure puristen zullen hier misschien, met moeite, nog plezier aan beleven.

Conclusie:

Verhaal: Aardig verhaal rond het verraad van Judas. Het wordt echter nooit spannend, en het blijft voorspelbaar.

Gameplay: Point-and-Click werkt met vertraging en is zeer inconsistent. De rest van de interface werkt ook niet goed.

Puzzels: Niet veel bijzonders. Hier en daar inconsistent, en een beetje repetitief. Echter wel goed in de context van het verhaal verweven.

Graphics: Mooie achtergronden, hoewel statisch. Maar de animaties en modellen zijn lelijk en lijken op het scherm geplakt te zijn.

Muziek: Muziek is sfeervol, en wel goed. Echter is de voice-acting ronduit belabberd.

Eindconclusie: Belief & Betrayal is een zeer middelmatige, onafgewerkte adventure. Mensen die door de onlogisch en inconsistente puzzels en gameplay kunnen kijken zullen hier misschien nog wat plezier aan beleven, maar het spel had veel beter kunnen zijn. Teleurstellend.