Home > Reviews > Chaos on Deponia

Chaos on Deponia

Intro
Het eerste deel van de trilogie rond de afvalplaneet, Deponia, eindigde een beetje onbevredigend, met onze hoofdpersoon Rufus nog steeds op zijn thuiswereld en Goal met haar verloofde onderweg naar Elysium. Waren al zijn inspanningen om Deponia te redden van de ondergang dan voor niets geweest? In dit tweede deel, Chaos on Deponia, pakken we het verhaal al snel weer op. Voor degenen die deel een niet gespeeld hebben begint het spel met een soort terugblik, waarin we zien wat er aan het spel voorafging. Hierdoor is het spel toegankelijk voor iedereen, al zal je meer plezier beleven als je de verwijzingen naar dingen die eerder gebeurd zijn allemaal begrijpt.

Verhaal
Na de ontknoping van deel één is Rufus nu met Doc onderweg naar de drijvende zwarte markt, maar ze maken een tussenstop bij Docs oma. Deze oude dame heeft natuurlijk verhalen gehoord over de egoistische, onhandige en arrogante Rufus, en vraagt zich af of het wel verstandig is om hem in haar huis toe te laten. Doc stelt haar gerust, hij is heel erg veranderd en lijkt totaal niet meer op de Rufus van toen. Ondertussen zien we op de achtergrond Rufus door het huis lopen en op een grappige manier van alles stelen en kapotmaken, de toon van het spel is al meteen gezet. Uiteindelijk lanceert Rufus zichzelf opnieuw naar Elysium, maar het gaat natuurlijk weer gigantisch mis en hij raakt de 'pod' van Goal, waarmee ze juist onderweg was naar Elysium. Samen met haar stort hij weer neer op Deponia en Goal is opnieuw bewusteloos. Ditmaal kan Doc haar alleen redden door haar herseninhoud op drie cartridges weg te schrijven, elk met een aparte persoonlijkheid. Zo is er Baby Goal, een ontzettend lief en naief meisje, Lady Goal, een hooghartige stijlvolle dame, en Spunky Goal, een pittige tante die geen gevaar uit de weg gaat. Natuurlijk zie je al van verre aankomen dat dit een belangrijk onderdeel gaat worden van de puzzels in het spel, maar het geeft ook een beetje inzicht in het personage van Goal.

Het grootste deel van het spel speelt zich af op de drijvende markt, die uit verschillende sublocaties bestaat (gelukkig kan je via een kaart snel heen en weer springen), en later zien we nog wat andere locaties zoals de Noordpool, een defecte radiotoren en een klein stadje, Porta Fisco. We krijgen meer informatie over Elysium, dat niet het paradijs blijkt dat de bewoners van Deponia altijd dachten, en we leren de vader van Rufus kennen.

Net als bij het eerste deel zit er veel humor in het spel en blijf je je constant afvragen hoe het af gaat lopen. Als je gevoelig bent voor dierenmishandeling zijn er misschien wel enkele grapjes die wat te ver gaan. Niet dat je echt iets ziet, maar er wordt wel gesuggereerd dat er wat dieren op gruwelijke manieren doodgaan (met de disclaimer dat het spel alleen gebruikmaakt van professionele stuntdieren, die precies weten wat ze doen en niet gewond zijn geraakt - wat dan weer grappig is omdat het uiteraard om getekende dieren gaat en niet om echte). Bij tijd en wijle worden zelfs over de ontwikkelaar, Daedalic, en diens medewerkers en overige spellen grappen gemaakt. Omdat dit het tweede deel is, moeten we nog even wachten op het laatste deel voor we echt weten of het Rufus lukt om Deponia te redden van de totale vernietiging. Dat deel is al in ontwikkeling en zal in de loop van 2013 verschijnen.

Gameplay
Het spel is een point-and-click adventure dat volledig met de muis bestuurd wordt. Als je het spel opstart krijg je de mogelijkheid om de inventaris op de klassieke wijze te benaderen, of met het scrollwheel van je muis (mocht je die hebben). Deze optie heb ik als erg handig ervaren. Via de opties kan je dit later altijd nog uitschakelen als het toch niet bevalt. Vervolgens begint het spel met een tutorial waarin je op een grappige manier vertrouwd raakt met de besturing. Er is zoals gebruikelijk ook een hotspot-indicator waarmee je in een oogopslag alle voorwerpen en uitgangen van het scherm te zien krijgt.

Het spel is een stuk minder lineair dan deel een, en het wordt soms wat onoverzichtelijk wat je nu precies moet doen om iets voor elkaar te krijgen. Je hebt soms zo veel mogelijkheden en dingen om uit te proberen dat je door de bomen het bos niet meer ziet, en niet meer weet waar je moet beginnen. Je weet dan bijvoorbeeld wel wat je nodig hebt om iets te bereiken, en ook waar dat te vinden is, maar niet welke stappen er aan vooraf gaan om het te kunnen pakken. Het is door de enorme dosis (deels zwarte) humor wel allemaal erg leuk om te doen.

Puzzels
Net als in het eerste deel bestaan de puzzels voornamelijk uit lange reeksen van deelpuzzels. Om een voorbeeld te geven, om Lady Goal te overtuigen van je goede bedoelingen, moet je haar uitnodigen voor een etentje. Maar het lokale restaurant heeft alleen gerechten met vogelbekdieren en die blieft ze niet. Dus moet je zorgen dat ze iets anders op het menu krijgen, en daarvoor moet je de vogelbekdiereneieren verzamelen. Om dat te doen moet je onder andere een gigantische katapult bouwen, en om dat te doen moet je eerst allerlei voorwerpen verzamelen, waarvoor je met mensen moet praten en opdrachten voor hen moet uitvoeren. Met een afstandbediening kan je schakelen tussen de verschillende versies van Goal, waardoor je verschillende dingen uit kan proberen om te zien bij welke Goal je succes hebt.

Een aantal oplossingen zijn wat onlogisch of zelfs vergezocht te noemen maar eigenlijk past dat wel bij de knotsgekke setting van het spel. Sommige dialogen zijn ook puzzels, zo moet je bijvoorbeeld voor elkaar krijgen dat iemand die door een soort tic alleen knikt, aanmoedigt en schudt (maar wel steeds in dezelfde volgorde) precies de goede antwoorden op jouw vragen geeft en daarmee het tegenovergestelde bereikt van wat ze bedoelde.

Tenslotte zijn er weer de nodige mini-games, waaronder een StreetFighter-achtig vechtspel, een Rock-Paper-Scissors-variant en een schuifraadsel. Een ervan werkte helaas niet in de Steam-versie door een bug, maar gelukkig zit er op al deze mini-games een skip-knop voor als je er niet uitkomt of het gewoon niet leuk vindt, of in dit geval dus voor als het onmogelijk is om hem uit te spelen.

Graphics
De graphics zijn wederom 2D in een geheel eigen, zeer herkenbare cartoon-stijl. Prachtige, zeer gedetailleerde achtergronden, waarin je steeds nieuwe dingen ontdekt en waarin kleine visuele grapjes zijn verwerkt en van alles beweegt, dragen bij aan de humor van het spel. Als je een tijdje niets doet gaat Rufus bijvoorbeeld luchtgitaar spelen. Ondanks dat het om afvalhopen en vuilnisdorpen gaat is het een lust voor het oog.

Regelmatig wordt het oplossen van een puzzel beloond met een grappige cutscene. Deze worden vervolgens 'ontgrendeld' in het menu waardoor je ze altijd nog een keer kan bekijken als je bijvoorbeeld tijdens het spelen werd afgeleid door een telefoontje of de deurbel.

Muziek
De soundtrack levert weer een grote bijdrage aan de atmosfeer van het spel. Het zijn vrolijke en melancholische deuntjes die per lokatie anders zijn maar helaas redelijk vaak herhaald worden waardoor ze op den duur wel gaan vervelen als je vaak op dezelfde plek moet zijn, maar er is wel duidelijk meer afwisseling dan in het eerste deel.

De liedjes tussen de hoofdstukken worden weer door ontwikkelaar Jan Müller-Michaelis ("Poki") zelf gezongen, en dezelfde stemacteurs zijn weer verantwoordelijk voor de terugkerende karakters. Ze lijken wel wat bijgeleerd te hebben sinds de laatste keer, want ze klinken beter en laten de emoties beter overkomen. Een personage is in het oorspronkelijke Duitse spel een Fransman, die met een bijbehorend accent spreekt. Voor de Engelse versie hebben ze hier een soort mengelmoes van talen van gemaakt, wat niet altijd even goed uitpakt.

Conclusie:

Verhaal: Het verhaal gaat verder waar deel een ophield, maar is ook goed te volgen als je dit spel als eerste in de trilogie speelt. De humor en de vele verwijzingen houden het fris.

Gameplay: De point-and-click-besturing werkt prima en intuitief. Een kaart om naar de verschillende delen van de zwarte markt te springen is een welkome aanvulling. De mogelijkheid om het scrollwheel te gebruiken voor inventaris en hotspots is perfect.

Puzzels: De puzzels zijn aan de pittige kant, mede door de soms niet echt voor de hand liggende gedachtenkronkels van Rufus en de grote vrijheid die je krijgt bij het rondlopen op de zwevende zwarte markt. Ze zijn echter niet onmogelijk moeilijk, er zijn genoeg aanwijzingen en de mini-games zijn te skippen.

Graphics: Prachtige getekende stijl vol visuele grapjes en ook veel leuke tussenfilmpjes vol humor.

Muziek: Meer variatie dan bij deel een en de stemacteurs hebben beter hun best gedaan.

Eindconclusie: Ook dit tweede deel in de trilogie was erg leuk om te spelen. Doordat het minder lineair is dan deel 1 is het niet altijd duidelijk wat er precies van je verwacht wordt, en kan je soms de draad een beetje kwijtraken. Tegelijk maakt dat het spel wel wat moeilijker en dat is juist prima. Ik hoop in ieder geval dat het derde deel snel komt, want ik wil graag weten hoe het verdergaat met Rufus en Goal. Rufus mag dan een mateloos irritant ventje zijn, ergens krijg je toch wel veel sympathie voor hem en je hoopt toch dat alles goed komt met Goal en hem.