Home > Reviews > Luigi's Mansion

Luigi's Mansion

Intro

Nintendo is onlosmakelijk verbonden aan hun mascotte, Mario en diens broer Luigi. Op iedere console en handheld van Nintendo zijn er vele Mario-spellen verschenen in verschillende genres. Van de bekende platformers tot  RPG's, puzzelspellen, sportspellen, kartspellen en zelfs een dansspel. Nintendo greep de lancering van de Nintendo GameCube in 2001 aan om ook een adventurespel aan deze indrukwekkende lijst met spellen toe te voegen. Het spel werd een enorme hit en eindigde zelfs op vijf in de top tien van de best verkochte GameCubespellen. Het was zelfs zo'n groot succes dat op de E3 van 2011 een tweede deel werd aangekondigd voor de nieuwe handheld van Nintendo, de Nintendo 3DS. De sequel moet begin 2012 verschijnen.

Verhaal
Op een dag krijgt Luigi een bericht dat hij een enorm landhuis heeft gewonnen. Opgewonden belt hij zijn broer Mario en ze spreken af in het landhuis om zijn prijs te bekijken. Ondanks een plattegrond raakt Luigi toch verdwaald maar na een lange tocht door een spookachtig bos bereikt hij uiteindelijk het enorme landhuis. Van Mario ontbreekt echter elk spoor. Wel ziet Luigi overal spoken. Op het moment dat één van de spoken Luigi aan wil vallen, springt er een oude man voor hem die de spook opzuigt. Deze man is Professor Elvin Gadd die zich gespecialiseerd heeft in spoken. Hij had ze gevangen in schilderijen, maar ze zijn op onverklaarbare wijze ontsnapt. De Professor geeft Luigi twee van zijn uitvindingen mee zodat die in het landhuis op zoek kan gaan naar Mario en de spoken terug in hun schilderijen kan krijgen. Hij krijgt de GameBoy Horror voor belangrijke informatie en de Poltergust 3000 om de spoken op te zuigen.

Het verhaal is erg leuk. Luigi speelt niet zo vaak de hoofdrol in een eigen avontuur. Waar Mario bekendstaat als de moedige en dappere held van vele spellen, is Luigi dat juist niet. Dit maakt het spel zo leuk. Het is prachtig om te zien hoe Luigi met trillende handen de knop van de deur omdraait, nerveus meeneuriet met de achtergrondmuziek en angstig de naam van zijn broer roept. Wanneer het licht echter aangaat en de laatste spook van de kamer gevangen is, dan is Luigi ineens een stuk zelfverzekerder.

Het verhaal ontwikkelt zich naarmate het spel vordert, al gaat het nergens echt heel diep. In het begin is het lot van je broer Mario nog niet bekend en ben je dan ook het prachtige landhuis aan het verkennen terwijl je zoveel mogelijk spoken vangt voor de Professor. Er blijven nieuwe verhaalelementen toegevoegd worden die ook de gameplay beïnvloeden. Na een bepaalde gebeurtenis komt het verhaal in een stroomversnelling en komt het tot een mooi en spannend einde.

Het landhuis wordt bewoond door veel verschillende spoken. Van kleine vleermuisjes en muizen en de standaard spoken tot de zogeheten portretspoken. Deze zijn ontsnapt uit de schilderijen van de Professor en kunnen niet op de gebruikelijke manier gevangen worden. Ze hebben hun eigen uiterlijk en hun eigen eigenschappen. Met de GameBoy Horror kan je hun hart zien. Hierin vertellen ze iets persoonlijks en geven tevens een hint hoe ze te vangen zijn. In bepaalde kamers kom je ook dagboeken of brieven tegen die wat vertellen over bepaalde spoken. Verder heb je de camera van de GameBoy Horror waarmee je de omgevingen kan bekijken en waarmee Luigi soms wat vertelt over een bepaald object. Dit had wel wat uitgebreider gekund, maar het is een leuke toevoeging. Het huis voelt ook echt aan als een echt spookhuis met verborgen gangen, geheime kamers, nep deuren, vallen, spinnenwebben en veel verstopte schatten. Zelfs de spiegels hebben soms een belangrijke functie.

Voor fans is valt er ook genoeg te genieten. Natuurlijk zijn er voldoende inside jokes en grappige verwijzingen. Zo is de GameBoy Horror natuurlijk de GameBoy Color, zien we een aantal bekende gezichten en wordt er met de muziek een verwijzing gemaakt naar andere Mario-spellen. Er zit zelfs een verwijzing in naar de enorm succesvolle Super Mario Galaxy serie die jaren later op de Wii verscheen. Of dit een toevallige verwijzing is is niet bekend, maar leuk is het zeker.

Gameplay
Het spel is oorspronkelijke een GameCube-launchtitel maar het is met een GameCube-controller ook op de Wii te spelen. De besturing is eenvoudig. Luigi bestuur je met de analoge stick. Is het donker, dan zet Luigi automatisch zijn zaklamp aan. Om de spoken te vangen zal je soms je zaklamp uit moeten schakelen. Dit doe je met de B knop. Wanneer je deze weer aanzet, en zo een spook laat schrikken, verschijnt het hart die je met de achterste R-knop kan opzuigen. De spoken proberen uiteraard te vluchten en wanneer je in de tegenovergestelde richting drukt met analoge stick, zuig je het spook sneller op. Dit zie je aan de teller die terugtelt. Dit wordt allemaal duidelijk uitgelegd in een tutorial aan het begin van het spel. In iedere kamer zijn ook lampen, kasten, tafels, stoelen en andere voorwerpen te vinden. Wanneer je deze probeert op te zuigen of met de A knop heen en weer schudt, kan er geld verschijnen. Die bepalen aan het einde van het spel je ranking en wat voor portret je krijgt. Het geld komt in verschillende vormen. Van munten en papiergeld tot diamanten, parels en goudstaven.

Tijdens het spel kom je een aantal element-munten tegen. Hiermee kan je vuur-, ijs- en waterspookjes opzuigen. Met de L-knop kan je dan vuur, ijs of water uitblazen. Dit kan van pas komen om speciale element-spoken te verslaan, maar ook om puzzels op te lossen. Op deze manier kan je andere locaties bereiken, maar ook de portret-spoken uit de tent lokken.

Naast de stofzuiger heb je ook de GameBoy Horror, de tweede uitvinding van de Professor. Hiermee kan de Professor contact met je opnemen om spoken op te slaan of tips te geven. De GameBoy Horror is tevens je inventory, een teller voor het geld dat je verzamelt en je plattegrond. Deze is erg handig omdat die precies laat zien welke kamer je afgerond hebt, welke deuren er open zijn en voor welke deur je een sleutel in je bezit hebt. Hierdoor weet je precies waar je heen moet. Wel is het verwarrend dat iedere kamer die je heb afgerond in een bepaald gedeelte van het spel, een andere kleur krijgt en de kamers op de plattegrond geen naam hebben. Dit is echter een kleine klacht. Daarnaast dient de GameBoy Horror als een soort radar voor de bekende Boo-spoken uit de Mario-serie en is de ingebouwde camera ideaal om rond te kijken naar alle voorwerpen in de kamer. Hiermee kan je hopelijk een manier een aanwijzing vinden waarmee je een kamer kan af ronden en een spook kan vangen.

Het werkt allemaal goed, maar toch kan de besturing in het begin wat lastig zijn. Omdat de spoken in een kamer overal kunnen verschijnen, kan het richten op de spoken een vertekend beeld geven waardoor richten lastig wordt. Gelukkig kan je de schaduw gebruiken als leidraad, maar dit kan wat problemen blijven geven.

Het spel is redelijk kort, maar wanneer je klaar bent kan je het altijd nog opnieuw spelen om een hogere (of lagere) ranking te behalen. Daarnaast is er nog de Hidden Mansion. Dit is qua verhaal hetzelfde als het normale Mansion, maar dan gespiegeld, donkerder en veel moeilijker met meer spoken die meer schade aanrichten. Als compensatie levert dit wel meer geld op en is je stofzuiger krachtiger.

Puzzels
De puzzels in het spel bestaan uit het zoeken naar aanwijzingen om een kamer op te lossen of een portret spook te vangen. Hiervoor moet je goed de omgeving verkennen met de camera in de GameBoy Horror en alle kasten, tafels, stoelen en andere voorwerpen gebruiken of proberen op te zuigen.

Zelfs wanneer je bezig bent om een spook te vangen moet je goed op de omgeving letten en bepaalde patronen waarnemen en gebruiken om de zwakke plekken van een spook bloot te leggen. Erg leuk maar ook vrij eenvoudig omdat de aanwijzingen vrij duidelijk zijn en ook de oplossing vaak voor de hand liggen. Toch zitten er een aantal hele slimme en hele leuke tussen.

Graphics
Het spel was een launchtitel voor de GameCube en kwam uit in 2001. Tien jaar later ziet het spel er nog steeds fantastisch uit. De gebruikte stijl van Nintendo voor hun 3D Mario spellen doorstaat de tand des tijds uitstekend. Geen realisme, maar meer een cartoony stijl met veel heldere kleuren die het toch creepy en mysterieus weten te houden.

Men heeft alle registers opengetrokken om het huis van zo veel mogelijk details te voorzien. Iedere kamer ziet er compleet anders uit en dit houdt het spel fris en vooral leuk. Je wilt doorspelen om te zien wat de volgende kamer in petto voor je heeft. Er zijn prachtige lichteffecten, de spoken zien er spookachtig uit en het huis leeft echt. Het zet een heerlijke sfeer neer waardoor je door wilt blijven spelen. Wat ik echt een fantastisch element vond is dat je gordijnen opzij kan schuiven en tafelkleden op kan zuigen. Erg indrukwekkend en realistisch. Ook leuk dat men denkt aan kleine details als rook die uit Luigi's mond komt wanneer het koud is en er een spook in de kamer aanwezig is. Dit geeft het spel net wat extra's.

Alleen in de cutscenes voelen de graphics lichtelijk verouderd aan, maar dat komt vooral door gezichtsuitdrukkingen van Luigi en de ietwat lage hoeveelheid polygonen in zijn hand. Dit is echter een kleine klacht op een spel dat er verder uitstekend uitziet.

Muziek
De muziek is creepy en past goed bij een spookhuis. Het leukste vind ik dat Luigi ook angstig meeneuriet. Een grappig detail dat het mysterieuze karakter een beetje doorbreekt en het luchtig en vermakelijk houdt. De geluidseffecten zijn ook prima. Alleen de voetstappen kunnen bij lange afstanden op de zenuwen gaan werken.

De stemmen zijn goed. Zoals gebruikelijk is met Mario- en Nintendospellen worden de dialogen vooral in tekst weergegeven met een onherkenbaar en onverstaanbaar gebrabbel. Alleen Luigi heeft een paar gesproken kreten. Al is het eigenlijk niets meer dan de naam van zijn broer die hij een aantal keer angstig uitroept. Het klinkt prima en ik denk dat hele gesproken dialogen afbreuk zouden doen aan de karakters.

Conclusie:

Verhaal: Ondanks dat het verhaal nergens echt diep gaat is het erg leuk om met Luigi te spelen en Nintendo heeft zijn best gedaan om zijn karakter uit te diepen. Wel had men meer kunnen doen met het verkennen van de kamers en het spel is aan de korte kant.

Gameplay: De besturing werkt prima en het spel is erg leuk om te spelen. Jammer dat het soms moeilijk in te schatten is waar het spook precies is. Maar dat mag de pret zeker niet drukken.

Puzzels: De puzzels bestaan vooral uit het observeren van de omgeving om aanwijzingen te vinden en te gebruiken om spoken te vangen. Helaas is het wel allemaal vrij eenvoudig.

Graphics: Zelfs na tien jaar ziet het spel er nog steeds geweldig uit. Het is genieten geblazen van het prachtige landhuis met gevarieerde kamers en enorm veel details.

Muziek: De muziek is sfeervol en past goed bij een spookhuis. De geluidseffecten zijn goed en ook de stemmen (of gebrek daarvan) zijn uitstekend. Alleen de voetstappen gooien roet in het eten.

Eindconclusie: Luigi's Mansion wijkt af van de standaard Mariospellen en doet dat uitstekend met een spannend avontuur, dat vooral erg leuk is om te spelen en nergens in herhaling valt.