Home > Reviews > Baron Wittard: Nemesis of Ragnarok

Baron Wittard: Nemesis of Ragnarok

Intro
Geïnspireerd door grote klassiekers als Myst en The 7th Guest, besloten schrijver/spelmaker Alan Thorpe en grafisch ontwerpster Marlies Maalderink de handen ineen te slaan en zelf een horror puzzel-adventure te maken. Het resultaat is Baron Wittard: Nemesis of Ragnarok.

Verhaal
Architect Baron Wittard heeft een gebouw ontworpen waarin appartementen, kantoren, winkelcentra en ontspanningsfaciliteiten zijn gevestigd. Een stad onder één dak dus. Het lijkt een ideale plek om te wonen, maar voor de officiële opening wordt het gebouw al gesloten. Dat is ondertussen twee jaar geleden en sindsdien zijn er wel mensen naar het gebouw gegaan, maar allemaal zijn ze daarna spoorloos verdwenen. Jij krijgt nu opdracht om als fotojournalist een kijkje te gaan nemen, mooie plaatjes te schieten en als het even kan ook uit te kijken naar die verdwenen mensen. Maar nauwelijks ben je in het gebouw of de geest van Wittard laat je via een magisch amulet weten dat jij de uitverkorene bent en het gebouw niet meer kunt verlaten, voordat je een aantal speciale runenstenen hebt gevonden. Het lot van de wereld ligt in jouw handen. En tot overmaat van ramp zou er ook nog een boosaardige entiteit rondzwerven die jouw leven en dat van de hele mensheid in gevaar brengt.

Het uitgangspunt klinkt heel goed voor een horror en je zou dan ook verwachten dat er de nodige akelige dingen gebeuren. Dit is echter niet het geval. Je wordt een keer opgesloten, maar het wordt nergens echt gevaarlijk of echt eng. Je kunt doodgaan als je een bepaalde deur aanraakt. Dit betekent in de praktijk dat je een witte flits ziet, de stem van Wittard hoort, die je vertelt dat je dit niet moet doen en dat je daarna gewoon verder kunt spelen.

Als je een puzzel opgelost hebt, verschijnt Wittard om wat aanvullende informatie te geven over Fenrir de verwoester en de Poort tussen de wereld van de Goden en de onze en in dagboeken en brieven lees je over Wittard en zijn obsessie voor Viking mythologie. Maar daar blijft het bij. De paar keer dat je heel even Fenrir ziet, is in een filmpje en dan kun je zelf niets anders doen dan toekijken. Het voelt niet als een directe bedreiging. Doordat je zelf eigenlijk alleen maar bezig bent met het zoeken naar die runenstenen en het oplossen van puzzels, krijg je geen kans om je echt in te leven in een verhaal dat vaag blijft over het einde van de wereld.

Gameplay
Het spel is in principe volledig muisgestuurd. De cursor blijft midden in je scherm staan en de achtergrond draait 360 graden mee. Je loopt van beeld naar beeld en in zo'n beeld kun je dus dus niet alleen helemaal om je heen kijken, maar ook naar boven en naar beneden.

Het is schitterend om de mogelijkheid te hebben om je heen te kijken alsof je werkelijk in dat gebouw rondloopt. Er bestaan echter mensen die van die snelle muisbewegingen misselijk kunnen worden tijdens het spelen. In dat geval is het beter om via het toetsenbord te spelen. De spelmakers hebben die functie gelukkig ingebouwd. Je kunt dan met de pijltjestoetsen rond kijken en met de spatietoets een actie uitvoeren, zoals lopen.

Dit lopen gaat dus van beeld tot beeld en dat is het enige minpuntje. Het was prettiger om gewoon in 3D door te kunnen lopen en niet te hoeven wachten tot je naar de volgende plek doorschuift. Maar omdat het geen snel actiespel is, en je nergens hoeft te rennen voor je leven, heb je niet echt last van deze vertraging.

Als je cursor verandert in een vergrootglas kun je iets in close-up bekijken. In de close-up heb je een normale aanwijscursor nodig om dingen te verplaatsen of om ergens op te klikken. Rechtsklik je tijdens het spelen, dan 'bevriest' je beeld en kun je met de nu beweegbare cursor naar de bovenkant van je scherm, waar de iconen voor menu en plattegrond en camera zitten en naar de onderkant van je scherm waar je inventaris is met de spullen die je vond. Klik je dan op een van die dingen in je inventaris, dan blijven ze aan je cursor plakken en kun je ze al of niet gebruiken.

De hele bediening is dit spel is tot een minimum beperkt en het is ook eigenlijk alles wat je nodig hebt: Linksklikken om vooruit te komen en slechts één keer rechtsklikken om iets uit je inventaris te halen. Eenvoudiger kan haast niet.

Puzzels
Voor de liefhebbers van logisch nadenken is Baron Wittard een leuke uitdaging. Het is een echt puzzelspel vanaf het begin waarin je een weg in het gebouw moet zoeken, tot aan het einde, voordat je weer naar buiten komt. En in tegenstelling tot veel casual games die de laatste tijd populair zijn, heeft Baron Wittard geen hint- of skipfunctie.

De meeste puzzels zijn variaties op bekende puzzels zoals een schuifpuzzel, inlegpuzzel, rekenpuzzels, lampjes uitmaken, lijntjes volgen, schaakstukken verzetten en een hanoipuzzel. Voor andere puzzels zul je eerst dagboeken en brieven moeten bestuderen, voordat je bijvoorbeeld de familierelatie weet. En bij weer andere puzzels wordt iets gevraagd van je vermogen tot observeren en combineren, zoals bij het openen van een kluis of het laten draaien van een grote koepel. Het is dan ook geen overbodige luxe om potlood en papier naast je toetsenbord te leggen, want een ingebouwde dagboekfunctie heeft het spel niet.

De puzzels zijn over het algemeen aardig in het spel geïntegreerd. Stroom herstellen door middel van een inlegpuzzel is in een spel heel acceptabel. Een schaakstuk verplaatsen op een schaakbord dat op een salontafeltje ligt, waarna aan de andere kant van de kamer een stuk muur openschuift, is echter totaal onlogisch. Gelukkig zie je de verandering dan ook vanzelf als je rondkijkt. Je inventaris blijft in dit spel overigens verrassend leeg. Slecht een amulet dat tegen je praat en tien runenstenen die je kunt gebruiken. Baron Wittard is dan ook met recht een puzzelspel te noemen.

Graphics
De grafische beelden zien er zeer goed uit. Waar je ook om je heen kijkt, inclusief plafonds en vloeren, alles is realistisch en zeer gedetailleerd. Het vreemde is alleen dat het beneden in het gebouw eruitziet alsof het al vijftig jaar aan weer en wind bloot stond en dat je op een hogere verdieping een ruimte vindt die in aanbouw lijkt en een ander ruimte, waarin het goed vertoeven zou zijn, zo modern en ruim volledig ingericht. Maar waar je ook bent, het is overal de moeite waard om rond te kijken. En de makers van het spel hebben ervoor gezorgd dat je dat ook doet. Sommige details heb je namelijk nodig om een puzzel op te kunnen lossen.

Jammer is dan ook dat het allemaal wat statisch is. Er beweegt geen blad aan de boom en geen beestje over een muur. Ook de deuren die je openmaakt zie je niet bewegen. Klik op een klink en er volgt een zwart beeld, waarna je vervolgens zonder tussenanimatie in een andere ruimte bent. Je ziet ook geen spoor van de mensen die in dit gebouw verdwenen zijn. De enige die beweegt is de geest die je een paar maal ziet. En die valt eerlijk gezegd tegen. Het is een witte menselijke figuur die in een animatiefilmpje wat spastisch heen en weer beweegt. Niets om bang van te worden, eerder wat lachwekkend.

Het enige dat verder nog 'beweegt' is de knipperende verlichting op veel plekken in het gebouw. Zoveel zelfs dat het irritant aan je ogen gaat worden. Het had wat minder gekund, maar is verder wel heel realistisch.

Muziek
Het geluid is onmisbaar in dit spel. Niet alleen vanwege de sombere ijle muziek en de krakende onbestemde achtergrondgeluiden, die zorgen voor een prima sfeertje. Krakende voetstappen op een houten brug, of stappend op een trap, krekels en stromend water, metalen voorwerpen die piepende verschuiven, deuren die dicht of open gaan, het is allemaal perfect gedaan.

Je hebt het geluid echter ook hard nodig om bij sommige puzzels te kunnen beoordelen of je het goed deed en er iets veranderd is. En dit vind ik persoonlijk een tekortkoming van het spel. Juist een spel dat vanwege zijn visuele en logische puzzels bij uitstek geschikt is voor mensen die minder goed horen, ben je soms van geluid afhankelijk. Jammer, vooral als je ontdekt dat de heldere opgewekte stem van "Kate" die je opbelt, of de ernstige vermaningen en uitleg van Baron Wittard, wel ondertiteld zijn. Het stemacteren is overigens prima gedaan, het klinkt nergens geforceerd en het maakt een natuurlijke indruk.

Conclusie:

Verhaal: Een niet bijster origineel verhaal, dat ook nog niet echt tijdens het spelen uit de verf komt. Het is allemaal te vaag om een horror te zijn.

Gameplay: Een 8 voor de effectieve en eenvoudige bediening.

Puzzels: Veel gevarieerde puzzels, waarvan sommige zelfs uniek zijn.

Graphics: Mooi vormgegeven vervallen gangen, luxe appartementen en een interessant museum, die realistisch van alle kanten te bekijken zijn, maar tegenvallende animaties.

Muziek: De sfeer die volgens de makers eng moet zijn, wordt volledig gedragen door de perfecte muziek en geluiden in een verlaten gebouw.

Eindconclusie: Baron Wittard is voor mijn gevoel geen horrorspel, daarvoor wordt het verhaal te weinig uitgediept. Een verlaten gebouw en ijle muziek alleen is niet voldoende. Maar het is wel een uitstekend puzzelspel, met veel variatie in de puzzels en een geweldige omgeving. Hiervoor dan ook een 7,5.