Alleen zijn in het donker is niet goed voor je geestesgezondheid. Neem nu Jeremy Hartwood, op het eerste zicht lijkt er niets mis met de man. Kort daarna hangt hij zichzelf op de zolder van zijn oude herenhuis op. Zelfs dat zou niet erg zorgwekkend zijn, hij zou immers niet de eerste kluizenaar zijn die plots besluit er een einde aan te maken. Wel vreemd was het feit dat hij eerst de zolderramen en de deur van binnenuit blokkeerde. Verbeeldde de man zich dingen? Of huist er iets bovennatuurlijks in Derceto? Dat moet jij te weten te komen.

Die "jij" is ofwel privé detective Edward Carnby, ofwel Emily Hartwood, de nicht van Jeremy. Wie je ook kiest, het verloop van het spel blijft hetzelfde. Op de zolderkamer vind je een onheilspellend zelfmoordbriefje van Jeremy. Wat begint als een onderzoek verandert al snel in een surreële nachtmerrie. Om te begrijpen wat er precies heeft plaatsgevonden kun je je verdiepen in boeken die je door het hele huis verspreid vindt. Het spel is overigens gebaseerd op de huiveringwekkende verhalen van horror-auteur HP Lovecraft. Zij die zijn werk kennen, zullen al wel weten dat de nacht overleven geen gemakkelijke opgave zal worden.

Alone in the Dark is het eerste spel dat doeltreffend gebruik maakte van polygone graphics. Het personage kon daardoor bekeken worden vanuit eender welke hoek. Deze creepy-camerastandpunten geven aan het spel letterlijk en figuurlijk een extra dimensie. De besturing met het toetsenbord is wel even wennen, maar in deze tijden van joypads waarvoor elke gamer ouder dan 20 minstens vier vingers tekort komt, kan dat geen probleem zijn. Wat het spel indertijd extra angstaanjagend maakte was de ongelofelijk sfeervolle muziek van de CD-rom versie. Die stond in audio-cd formaat op het schijfje, wat in vergelijking met midi een ongehoorde kwaliteit gaf. We kunnen dus wel stellen dat Alone in the Dark de allereerste geslaagde kruising tussen 3D actie en adventure was.