Home > Reviews > Mata Hari: Betrayal is Only a Kiss Away

Mata Hari: Betrayal is Only a Kiss Away

Intro
Mata Hari, exotisch danseres, courtisane en spionne, was een van de meest besproken vrouwen uit het begin van de vorige eeuw. De wereld was op weg naar een oorlog, waarin voor het eerst chemische middelen en vliegtuigen werden ingezet. En spionnen haalden hun informatie in het bed van loslippige minnaars.

De ontwerpers uit de oude Lucas Arts stal, Hal Barwood en Noah Falstein, die nog meewerkten aan het befaamde Indiana Jones and the Fate of Atlantis, gaf het blijkbaar voldoende inspiratie voor het maken van een adventurespel.

Verhaal
Het spel begint in 1936, als een journalist een interview heeft met ene Elsbeth Schragmuller, die een vriendin was van de beroemde Mata Hari, die eigenlijk Margaretha Geertruida Zelle heet en een Nederlandse was. Wat volgt zijn flashbacks van vier episodes uit het leven van Mata Hari.

Om te beginnen zien we een jonge danseres arriveren in Parijs. Ze wil de beroemde Gabriel Astruc ervan overtuigen haar manager te worden. Later wordt Mata Hari door idealist en spion Samsonet overgehaald om voor hem te werken. Ze kan met haar vrouwelijke charmes toegang krijgen tot kamers en geheimen waar Samsonet niet bijkomt. In eerste instantie doet Mata Hari mee vanwege het geld, maar naarmate de jaren verstrijken wordt ook zij gegrepen door idealisme en de noodzaak een vuile oorlog te voorkomen. Zeker als ze ook nog, tegen haar zin, door de Franse politie gerecruteerd wordt. Ze doet haar uiterste best om zegels en documenten te stelen, vliegtuigmotoren te saboteren en een zenuwgasfabriek te laten ontploffen en daarbij ook nog een moordenaar te vangen die de man van haar vriendin Marie Curie vermoordde.

Het verhaal en de spionageopdrachten zijn op zichzelf wel overtuigend. Een courtisane die haar lichaam moet gebruiken om ergens binnen te komen waar ze documenten kan stelen of kopiëren, of een danseres die haar vrouwelijke charmes moet gebruiken om een rondleiding in een fabriek te krijgen, klinkt geloofwaardig.

De manier waarop de spionage opdrachten door Mata Hari uitgewerkt worden is niet overal even geloofwaardig. Dat Mata Hari de kamer van haar minnaar doorzoekt om een zegel te stelen, terwijl hij half slaapt en haar zo nu en dan iets toeroept, is precies zoals je je dat voorstelt. Dat Mata Hari echter een explosie veroorzaakt in het laboratorium van de beroemde Marie Curie, om even alleen in de aangrenzende kamer te kunnen rondsnuffelen, is idioot. En al helemaal als mevrouw Curie niet eens met haar ogen knippert en haar man alleen nieuwe thee gaat halen, omdat die in de explosie verbrandde en hij niet zonder thee kan werken. Ook is het bijzonder irritant dat Mata Hari alleen in een hotel in Berlijn kan telefoneren, dus daar naar toe moet reizen, terwijl er op diverse andere plekken in de wereld ook telefoons zijn.

Gameplay
Het hele spel is muisgestuurd. Mata Hari loopt naar de plek waar je klikt. Rennen kan ze niet, maar dubbelklik je op een uitgang of persoon of stationsloket, dan is ze er onmiddellijk. Onderin je scherm heb je een soort inventarisbalk waar werkelijk alles via kleine iconen wordt weergegeven: opdrachten die Mata krijgt, gespreksonderwerpen, dingen ze opraapt, zelfs verschillende verleidingsmogelijkheden, alles wordt een klein icoon. Het is allemaal nogal omslachtig, maar werkt wel.

Zo moet je bijvoorbeeld je manager aanspreken als je wilt dansen. Je klikt op hem met een dans-icoon. De manager zegt dat je eerst inspiratie moet op doen. In je balk staat nu een rood inspiratie-icoon. Je gaat naar buiten, klikt op iets dat je inspiratie geeft en het icoon wordt blauw. Terug naar de manager, weer vragen om te dansen met het dans-icoon en daarna met het blauwe inspiratie-icoon. Hij laat je dan de dans voordoen en geeft je toestemming en ook dat wordt weer een icoon. Als je tenslotte met dat toestemmings-icoon op hem klikt, mag je gaan dansen. Maar niet alle iconen zijn overal en altijd zichtbaar. Dit kan soms heel verwarrend werken. Je spreekt iemand aan en wilt over iets praten. Juist dat icoon verschijnt echter niet in je balk, wel een aantal andere, waarvan je niet weet welke en waarom je die zou moeten gebruiken. En het is storend dat je wel vier verleidings-iconen kunt krijgen als je iemand aanspreekt, maar dat je geen idee hebt, wat Mata precies zal gaan zeggen als je een bepaald icoon gebruikt. Dat is namelijk per situatie en persoon verschillend en dat laat het spel niet zien.

Een echt probleem wordt het nergens. Blijf gewoon alle iconen gebruiken die je ziet en het komt vanzelf goed, al is dit voor een adventurespeler die het gevoel wil houden dat hij het verloop van het spel bepaalt, natuurlijk niet leuk. Je zit maar te klikken op iconen en de conversatie te lezen, zonder dat je er invloed op hebt.

Puzzels
Er zitten verschillende soorten puzzels in dit spel. Zo heb je de gesprekspuzzels. Hierbij moet je met het juiste icoon op iemand klikken om je zin te krijgen. Moeilijk is het niet. Je kunt net zo vaak een ander icoon gebruiken, totdat het lukt.

Leuker zijn de puzzels waarbij je voorwerpen moet zoeken, die je vervolgens gebruikt: een sleutel, een code van een safe, zeep en lucifers om een zegelafdruk te maken, papier en potlood voor het overschrijven van documenten. En ook het koppelen van buizen of elektriciteitsdraden is best leuk.

Het grootste deel van het spel wordt echter gevuld met steeds dezelfde minigames. Zo moet je elke keer als je met de trein reist, vijandige spionnen op het traject ontwijken. De eerste keer is dat nog leuk. Maar in dit spel moet je minimaal 36 keer de trein nemen en dan wordt het ronduit vervelend, tenzij je dit soort spelletjes graag doet. Verder is er nog de dans minigame. Elke keer als Mata Hari wil dansen, zal ze eerst ergens inspiratie moeten opdoen, door bijvoorbeeld in een andere stad naar wolken of fonteinen te kijken. Daar kom je niet onderuit. Als ze dan eindelijk kan gaan dansen, schuiven er muzieknoten door het beeld, die je moet aanklikken als ze door een cirkeltje gaan. Er loopt een metertje mee en het publiek is alleen tevreden als je metertje groen is. Je kunt deze minigames overslaan, maar dan krijg je geen geld en geen punten en die wil je wel hebben, want de afloop van het spel is afhankelijk van je verzamelde punten.

Soms is de oplossing van een puzzel volslagen ongeloofwaardig. Zo ziet Mata Hari in Madrid iemand telefoneren. Ze besluit het gesprek af te luisteren. Aan de zijkant van het huis zit een telefoonschakelkastje. Mata zegt dat ze een telefoonhoorn nodig heeft. Vervolgens is de enige hoorn die je kunt stelen, een hoorn op het station in Berlijn! Dit betekent dat Mata met de trein van Madrid naar Berlijn gaat, de hoorn steelt en weer met de trein terug gaat naar Madrid. Dit gereis duurt in 1914 toch zeker een dag of vijf. En terug in Madrid blijkt dat die man nog steeds bezig is met hetzelfde gesprek!

Graphics
Visueel is Mata Hari een zeer aantrekkelijk spel. De gebouwen, de inrichting, het straatbeeld, de kleding van de mensen, het past allemaal perfect in het Europa van vlak voor de eerste wereldoorlog. Er is veel aandacht besteed aan de achtergronden, die dan ook zeer gedetailleerd worden weergegeven. Niet alleen Mata Hari, maar ook de figuranten dragen andere kleding in een ander jaar. Het is dan ook jammer, dat er maar zo weinig locaties te bezoeken zijn.

De achtergronden worden minder statisch gemaakt door allerlei geanimeerde details. Er zijn verschillende camerastandpunten, zodat je een 3-d effect krijgt. Bijzonder leuk is ook, dat er voetgangers in de straten lopen, die hun eigen doel hebben. Ze staan stil, ontmoeten iemand die komt aanlopen, praten even en gaan dan weer hun eigen weg. En het zijn niet steeds dezelfde mensen.

Als Mata Hari danst, beweegt ze heel soepel en gevarieerd. Ze heeft twaalf verschillende dansjes in haar repertoire, mits je alle inspiraties vindt. Jammer alleen dat je niet van de dans kunt genieten, omdat je te druk bezig bent met het vangen van muzieknoten. Doe je dat niet, dan begint ze houterig te bewegen en grijpt ze steeds naar haar hoofd. De animaties van Mata en haar gesprekspartners hebben wel variatie, maar dat is beperkt tot een zestal vaste bewegingen, die steeds herhaald worden. Storend is dit echter niet. De animaties in de close-ups zijn daarentegen van duidelijk minder kwaliteit.

Muziek
De muziek die dit spel begeleidt is klassiek en wordt uitstekend uitgevoerd. Het hoofdthema ligt prettig in het gehoor. De verdere muziek in het spel lijkt een beetje dreigend, alsof het de opmars van een wereldoorlog aankondigt. Het is dan ook jammer, dat de muziek niet aansluit bij de acties in het spel. De gekozen werken zijn neutraal en dragen nergens echt bij tot verhoging van de sfeer. Zelfs de zogenaamde oriëntaalse klanken tijdens het dansen passen niet echt in het tijdperk, waarin dit spel zich afspeelt. Hoewel de muziek dus beslist geen spannende momenten aankondigt of onderstreept, is hij ook nergens storend.

De soundeffecten zijn uitstekend, al blijft het vreemd dat je midden in de nacht in een fabriekshal, waar de auto's geparkeerd staan, allerlei geluiden van machines hoort. Maar het draaiorgel in de straat, het geroezemoes van mensen en de typische stationsgeluiden, zijn zeer goed gedaan.

Het stem-acteren is degelijk. De stemmen passen wel bij de personen, maar er wordt veel te weinig gevoel in gelegd. Als Marie Curie zegt dat haar man vermoord is, had ze net zo goed kunnen aankondigen dat ze een brief had ontvangen.

Conclusie:

Verhaal: Het verhaal en de spionageopdrachten zijn wel overtuigend, de manier waarop ze uitgewerkt worden is echter niet overal even geloofwaardig.

Gameplay: Het omslachtige gebruik en het gevoel dat je in gesprekken geen controle hebt, maar in de wilde weg op iconen klikt, is niet bevorderlijk voor je betrokkenheid bij het spel.

Puzzels: De gewone puzzels zijn leuk, de minigames worden teveel herhaald. En als je de minigames overslaat, blijft er niet zoveel te puzzelen over in dit spel.

Graphics: Uitstekende weergave van een tijdperk, met veel aandacht voor details, zelfs bij de figuranten.

Muziek: Goede orkestrale muziek, prima achtergrondgeluiden, maar stem-acteren met te weinig gevoel.

Eindconclusie: Hoewel de spionageactiviteiten en het dansen van Mata Hari ruim voldoende zouden moeten zijn voor een spannend en boeiend verhaal, komt alles niet zo goed uit de verf en is het geheel een beetje mat en traag. De steeds herhaalde minigames zijn ronduit irritant. Een zesje.