Home > Reviews > Delaware St. John 1: The Curse of Midnight Manor

Delaware St. John 1: The Curse of Midnight Manor

Een kans op iets nieuws
Noem mij naïef, maar telkens als ik een nieuwe game toegestuurd krijg zie ik een kans op iets nieuws. Geen oude, vertrouwde adventure waarvan we er al tig gezien hebben. Maar iets nieuws, iets fris. En natuurlijk beweert elke game iets speciaals en nieuws te hebben. Maar is dit ook echt het geval? Dat ga ik hier onderzoeken betreffende de adventure "Delaware St. John: Volume 1: The Curse of Midnight Manor". Het spel is gemaakt door Big Time Games en uitgegeven door Lighthouse Interactive.

Praten met de doden
Het verhaal is vrij recht-toe recht-aan. Delaware is een jongeman die kan communiceren met de geesten van overleden mensen. Hij wordt bijgestaan door Kelly en haar VIC (Daar straks meer over). Nou is dat op zich niet zo heel speciaal. Iemand die met de doden kan praten hebben we wel eens eerder gezien. Maar, als het goed uitgewerkt is kan het nog steeds spannend zijn. Maar eerst kijken we even naar Delaware als personage. En ik moet zeggen dat ik niet onder de indruk ben. Er worden zeer weinig emoties en karaktertrekken in Delaware gelegd, en afgezonderd van het constante sarcasme tussen hem en Kelly zou het een willekeurig iemand kunnen zijn. Ook de stem van Delaware is op zijn minst mager. Hij klinkt onverschillig en droog, alsof het hem allemaal niks kan schelen. Dit geld eigenlijk voor alle stemmen. Vreemd genoeg ziet Delaware er nooit hetzelfde uit… Op de cover, in de filmpjes, op de site, hij is nooit consistent. Dus als personages is Delaware niet zo interessant. Delaware Volume 1 begint met een donker landhuis waar Delaware 's nachts op bezoek is (geroepen door zijn instinct). Je moet onderzoeken wat hier nou eigenlijk aan de hand is.

Als je rondloopt krijg je visioenen uit het verleden van het huis. In dit geval begint het met visioenen van een stel tieners die willen overnachten in dit verlaten landhuis en die, langzamerhand, een voor een verdwijnen. De visioenen zijn gevisualiseerd door statische, getekende figuren die verschijnen op de semi-driedimensionale achtergrond (Het is wel 3D, maar het is een plaatje). Deze tekeningen worden vergezeld door stemmen die iets vertellen of die het verleden laten zien.

Ten eerste zijn de tekeningen vreemd om te zien op een 3D achtergrond. Het steekt zo af tegen elkaar dat het eruit ziet als of het zomaar erop is "geplakt". En het feit dat het allemaal niet beweegt maakt het soms saai om naar te kijken. Het sfeertje klopt wel, maar het werkt gewoon niet. De tekeningen zijn slecht en de stemmen variëren van "wel aardig" tot enorm slecht. En de visioenen zijn toch de belangrijkste middelen om het verhaal naar de speler over te brengen. Je bent waarschijnlijk 80% van het de game bezig met het zoeken naar deze visioenen en het bekijken daarvan. De graphics zijn dus een beetje dubbel. De personages zijn slecht getekende 2D figuren, en hoewel sommige kamers sfeervol zijn, zijn ze slecht gemodelleerd (slecht gemaakt in 3D).

Logica de (gesloten) deur uit
Het hotel zit zeer vreemd in elkaar. Je loopt rond door met je cursor op het scherm te klikken, het klassieke Point and Click systeem, in een Third Person View (vanuit de derde persoon) Je kunt vaak vooruit, achteruit, links en rechts. Nu zeg ik vaak, omdat dit soms wel eens verandert. Soms kun je schuin naar voren en soms niet. Erg vervelend, hierdoor raak je compleet gedesoriënteerd. Dus als je weet wáár je naar toe moet, is het nog een hele klus om uit te vinden hóe je daar komt.

Dan de eerste puzzel: Om het licht in het hotel aan te krijgen moet je naar de kelder om de stoppen om te zetten. De kelder staat vol met dozen waar je niks mee kunt doen. Dit om de kelder op te vullen denk ik. De eerste puzzel legt zich uit door middel van een papiertje waarop een code staat. Deze puzzel is zo simpel dat het bijna beledigend is. Dan kun je weer naar boven om meer slecht gevisualiseerde visoenen te bekijken. De hints zijn hetzelfde als de rest, soms overduidelijk en soms compleet afwezig. Dit duidt allemaal op slecht leveldesign maar er is één ding wat dit helemaal duidelijk maakt.

De deuren! De hele eerste, tweede en derde verdieping én de lobby zitten vol met deuren die allemaal dicht zijn, op een of twee na. Telkens krijg je te horen "It's locked." of "The door is locked." Dat is zo vervelend. Maar je blijft proberen, want als je vastzit wil je toch kijken of er een deur open is. Als je iets niet doet dan is het de speler doodgooien met deuren die niet open kunnen Dat is enorm frustrerend. En dan krijg je op een gegeven moment de optie op een deur in te beuken… Terwijl je van te voren nog een sleutel aan het zoeken bent! Bovendien zijn de gangen ook nog eens niet uit elkaar te houden. Op een geven moment moet je vluchten naar een kamer. Ik ben zo vaak dood gegaan omdat ik gewoon weg teveel tijd kwijt was met zoeken naar een deur waar het juiste getal op staat. Om dol van te worden!

Voice and Imagery Communicator
Eerder had ik het over de VIC, oftewel de Voice and Imagery Communicator. Dit is een "nieuw" spel element. Je kunt drie dingen doen: Contact op nemen met Kelly voor advies, een foto maken en naar Kelly sturen of een geluidsfragment opnemen en versturen.

Deze drie dingen zijn een compleet overbodig concept. Wanneer je advies nodig hebt zegt Kelly doodleuk: "Look around some more." Wanneer je een foto stuurt zegt ze dat ze alleen foto's wil van bovennatuurlijke dingen. Dit is gewoonweg niet waar. Je moet vaker foto's maken van andere dingen dan van bovennatuurlijke dingen. En dan het geluidsfragment, telkens als ik een vreemd geluid hoorde klikte ik erop. Maar steeds kreeg ik "I couldn't find anything extraordinary." Op een gegeven moment gaf ik het gewoon op! Toen, tegen het einde van de game aan, was er één puzzel waarbij je dit moest gebruiken! Compleet overbodig, het voegt niks toe, het is niet leuk om te doen en de puzzels lijken als een soort smoesje om VIC te gebruiken. Dat is toch niet de bedoeling?

The Curse of the Failed Game
Begrijp me niet verkeerd. De sfeer in de game is nog best aardig. Toen ik een stoel zag verschuiven in de kelder dacht ik "Dit wordt vet." Maar het werd niet vet... Het hotel ziet er hier en daar goed uit, en de muziek is erg sfeervol. Maar dit wordt allemaal afgebroken door de rest. Slechte voice-acting, lelijke graphics, ongeïnspireerd en saai verhaal en afschuwelijk slechte leveldesign maken deze adventure gewoonweg saai. Ik zou zelfs verder willen gaan. Deze game is enorm slecht. Er is niks nieuws aan de gameplay, de puzzels zijn schandalig slecht gemaakt. Alles wat er fout kan zijn is fout. En het is niet alsof deze fouten al niet eerder zijn gemaakt. Neem nu de gesloten deuren. Ik snap hoe de makers hebben gedacht: "Een hotel heeft veel deuren nodig." En natuurlijk, wat is een hotel zonder kamers? Maar er is een simpele oplossing: Maak de deuren zichtbaar, maar geef de speler geen optie om te de deuren te openen. Dit soort foute keuzes zijn overal te vinden.

Conclusie
Ik kan nog enorm veel meer zeuren over de vele fouten. Ik heb het nog niet eens gehad over de bugs en het "monster". Maar het is wel duidelijk denk ik. Het spel had potentie, de sfeer was tof, maar het is geresulteerd in een ongeïnspireerde ervaring. Het zal allemaal wel negatief klinken, en dat is het ook. Speel het spel en je zult het zien. Er komt nog een review van deel 2, wie weet is die beter. Maar Delaware St. John: Curse of the Midnight Manor laat ik het liefst zo snel mogelijk achter me.

Conclusie:

Verhaal: Een saai verhaal met een slecht einde, ongeïnspireerd.

Gameplay: Niks vernieuwends, VIC is compleet overbodig, extreem slechte leveldesign.

Puzzels: Variëren van te makkelijk tot te moeilijk, dragen niet bij tot het verhaal of de sfeer.

Graphics: Matig gemodelleerde omgeving, inconsistente vormgeving en lelijke tekeningen

Muziek: Muziek is vrij aardig, goeie enge geluiden, alleen is de voice-acting slecht.

Eindconclusie: Delaware "It's locked" St. John is het niet waard. De speeltijd is maar enkele uren. En dan ben je bezig met frustrerend gameplay en een saai verhaal. Dit spel is wat mij betreft ontzettend gefaald.