Home > Reviews > The Dark Eye: Chains of Satinav



The Dark Eye: Chains of Satinav

Intro
In Duitsland is de naam The Dark Eye (Das Schwarze Auge, niet te verwarren met hethorrorspel op basis van de werken van Edgar Allan Poe) erg bekend. Het is begonnenals een zogenaamde 'pen-and-paper'-bordspel, er zijn hoorspelen en boeken en ook eenpaar RPG's voor op de computer. Daedalic Entertainment vond dat de wereld waar TheDark Eye zich afspeelt erg geschikt was voor een adventure. Gelukkig hoef je nietsvan die wereld of de spellen te weten om Chains of Satinav met plezier te kunnenspelen.

Verhaal
Geron, de hoofdpersoon in Chains of Satinav, is niet erg geliefd in het dorp waarhij door zijn stiefvader tot vogelvanger wordt opgeleid. Ooit werd hij namelijkaangewezen door een kwaadaardige profeet die in zijn dorp op de brandstapel werdgezet. Geron was toen nog klein en stond bij de executie te kijken, toen de profeetnaar hem wees en zei dat Geron het dorp verdoemenis zou brengen... Als jaren laterplotseling allerlei onheil plaats begint te vinden en een grote troep kraaien in hetdorp neerstrijkt weet de bevolking wel zeker dat Geron erachterzit. Geron moet zichzien te bewijzen door de kraaien te vangen. De kraaien zijn echter geen gewonekraaien en al snel wordt duidelijk dat de profeet zelf er op de een of andere manierachter zit.

Geron ontmoet een fee, Nuri, die vanuit haar wereld in Andergast terecht is gekomen,en ontdekt dat zij hem kan helpen. Tegelijkertijd blijkt echter, dat ook de profeethaar zoekt omdat ze de enige is die op een magische harp kan spelen die eensleutelrol speelt in de verdoemenis. Alleen door Nuri te doden kan Geron het onheilafwenden. Hij besluit echter om Nuri naar haar eigen wereld terug te brengen. Datblijkt minder makkelijk dan hij dacht en al snel wordt het tweetal meegesleurd ineen lange serie verwikkelingen.

De duistere, fantasy-achtige atmosfeer is goedgetroffen en betrekt je vanaf het begin goed bij het spel. Het verhaal is complex eninteressant. Chains of Satinav is echter een behoorlijk lang spel (twaalf totvijftien uur), en doordat de personages niet veel diepgang hebben wordt het op denduur moeilijk je nog betrokken te voelen bij de hoofdpersonen. Vooral Geron is erg'plat', hij laat nauwelijks emotie zien en reageert gelaten op zowel positieve alsnegatieve dingen die om hem heen gebeuren. Er is weinig  reden om je met hem tevereenzelvigen. Nuri is kinderlijk naief en in het begin is dat best schattig maarhet gaat op den duur irriteren. Onderweg ontmoeten ze wel allerlei interessantepersonen, maar je brengt maar weinig tijd met ze door. Toch blijf je welnieuwsgierig genoeg naar het einde om door te blijven spelen, het had alleenallemaal net wat spannender kunnen zijn als Geron en Nuri wat meer karakter haddengetoond.

Gameplay
Chains of Satinav kenmerkt zich door een eenvoudige point-and-click besturing.Rechtsklikken geeft info over het voorwerp of personage waar je naar kijkt.Linksklikken staat voor een contekstuele actie bijvoorbeeld pak, gebruik, praat met,en als je op de grond klikt loopt Geron naar die plek toe. Dubbelklikken op eenuitgang zorgt voor een onmiddellijke verplaatsing. Bijzonder is dat je gedurende hetgrootste deel van het spel in je inventaris twee extra mogelijkheden hebt: omvoorwerpen (in je inventaris of in de omgeving) op magische wijze te repareren ofjuist kapot te maken. Dit principe wordt goed gebruikt in verschillende puzzels. Hetspel begint erg sloom met wat zoek-opdrachten om je kennis te laten maken met debesturing maar deze zijn nauwelijks interessant en maken je niet erg warm voor derest van het spel. Als je even weet door te zetten komt het spel alsnog op gang. 

Puzzels
Naast de al eerder genoemde magische raadsels zijn er een paar inventieve, leukeraadsels waarbij je gebruikmaakt van zwaartekracht en optisch bedrog. Verder zijn ereen paar dialoograadsels en vooral veel inventarisraadsels. Er is veel afwisseling,ook in moeilijkheidsgraad zodat er voor iedereen wel wat leuks bijzit. Wel zijn ereen paar trial-and-error puzzels waarbij je ongeveer een idee hebt van wat je wiltbereiken maar geen idee hoe het spel dat voor elkaar wil krijgen omdat er te weinigaanwijzingen zijn wat nou eigenlijk de bedoeling is. Op den duur zit je dan maargewoon alles uit te proberen tot het eindelijk lukt. Iedere lokatie die je bezoektbestaat uit hooguit een handvol schermen zodat je nooit veel doelloos rondloopt omiets te zoeken dat je mogelijk over het hoofd gezien hebt, en dat maakt het spelhelaas wel extreem lineair.

Graphics
Zoals bij de meeste Daedalic-spellen zijn de graphics van de achtergrondenadembenememd. Je loopt door de prachtigste omgevingen en alles is met veel detailweergegeven. Geron en Nuri bezoeken buiten het koninkrijk Andergast ook tallozelokaties, bijvoorbeeld een orkkamp in de bergen, een vissersdorp, uitgestrektebossen, maar ook moerassen en zelfs naargeestige gebieden zijn een genot voor hetoog. Door het kleurgebruik en de detailvolle tekenstijl is het in een oogopslagduidelijk dat een dorp gebukt gaat onder armoede of dat de sinistere uitstraling vaneen hut in een moeras niets goeds voorspelt.

De animaties van de personen zijnhelaas een stuk minder, ze zijn statisch en levenloos en het valt erg op dat er geenenkele poging is gedaan tot lipsynchronisatie. De personages doen hun mond wel openen dicht maar dit is in een vast patroon onafhankelijk van de woorden van de woordendie gesproken worden.

Muziek
De achtergrondmuziek bij Chains of Satinav bestaat uit dromerige, sfeervolle muziekdie goed helpt bij het scheppen van een fantasievolle atmosfeer en tegelijkertijdgoed op de achtergrond blijft en niet overheerst.

Helaas zijn de stemacteurs nieterg geinspireerd en is er erg weinig emotie te horen. De acteurs zijn gelukkig nietecht heel slecht, maar met wat meer moeite was het spel veel overtuigender geweest.


Conclusie:
Verhaal: Het verhaal zit goed in elkaar en kent voldoende plotwendingen om lang te boeien. Het is wel jammer dat de hoofdpersonages zo oppervlakkig beschreven zijn dat ze niet uitnodigen om je echt betrokken te voelen bij het spel.
Gameplay: De besturing is intuitief en werkt prima. De twee magie-iconen aan de inventaris zijn een leuke toevoeging die voor wat welkome variatie zorgt.
Puzzels: Er is voldoende variatie in zowel de soort puzzels als de moeilijkheidsgraad. Een paar inventieve raadsels bieden een goede uitdaging.
Graphics: De achtergronden zijn prachtig en gedetailleerd, maar de animaties verpesten veel. Eg jammer dat ze daar niet wat meer moeite in hebben gestoken.
Muziek: Ook hier weer een mengeling van goed en minder goed. De achtergrondmuziek past goed bij het spel en weet een sprookjesachtige sfeer op te roepen. De vlakke, emotieloze stemacteurs doen daar helaas wel afbreuk aan.
Eindconclusie: The Dark Eye: Chains of Satinav ziet er prachtig uit, en dankzij een intrigerend verhaal en enkele inventieve puzzels de moeite waard om te spelen. Je moet dan wel door saaie, levenloze personages en de wat zwakke stemacteurs en wat mindere animaties heen kunnen kijken.
blog comments powered by Disqus

 

Ga je op vakantie dit jaar?
Ja
Nee
View Results