Home > Reviews > Dreamfall: The Longest Journey



Dreamfall: The Longest Journey

Intro
Dreamfall, het langverwachte vervolg op The Longest Journey, volgens vele mensen een van de beste adventure games ooit, is eindelijk uit. Ik ben aandachtig aan de slag geweest met Dreamfall: The Longest Journey, en werd net zoals met deel één, compleet in de werelden Arcadia en Stark gezogen.


Concept Art

Verhaal
In deel 1 kwam de jonge kunststudente April Ryan erachter dat er naast onze werkelijkheid nog een tweede wereld bestaat, Arcadia genaamd. Arcadia is in tegenstelling tot onze realiteit (overigens Stark genaamd) een wereld vol magie en tovenarij. In dit deel begin je met een compleet nieuw figuur. Een pittige meid met de naam Zoë Castillo. Zoë is onlangs gestopt met school, heeft het uitgemaakt met haar vriend en zit niet bepaald lekker in haar vel. De laatste tijd denkt Zoë dat ze een beetje gek aan het worden is omdat ze zo nu en dan op tv- en computerschermen een klein eng (en typisch japanse-horror achtig) meisje ziet. Dit vrij enge meisje blijft maar het volgende herhalen: 'Zoek April Ryan. Vind April Ryan'. Na nog enkele vreemde gebeurtenissen (die ik hier niet ga verklappen) belandt ook Zoë in Arcadia, waar ze op zoek gaat naar April. Uiteindelijk zul je ook met April zelf spelen en ook nog met een derde personage genaamd Kian Alvane. Over Kian zal ik maar niet al te veel vertellen, maar uiteindelijk hebben alle drie personages natuurlijk met elkaar te maken.

Het verhaal werkt denk ik het beste als je deel 1 hebt gespeeld. Je kent de wereld(en) namelijk al en er komen een hoop figuren terug uit deel 1. Ook eindigde deel 1 vrij vreemd en bleef je met vele vragen zitten. Dreamfall geeft antwoord op sommige vragen, maar verwacht niet voor alles een antwoord. Sterker nog, aan het einde van Dreamfall zul je denken "is dit het?" want het eindigt vrij abrupt. Nou heb ik gelezen op de blog van de maker, Ragnar Tornquist, dat het hele verhaal na Dreamfall al is geschreven en mocht er nooit een vervolg-adventuregame komen, zal hij er alles aan doen om het verhaal in wat voor media dan ook uit te brengen. Ik heb alle vertrouwen in meneer Tornquist, maar het ligt natuurlijk aan jezelf of je zijn woord voldoende vindt om het einde van Dreamfall te accepteren. Het verhaal van deze Longest Journey serie is in ieder geval slimmer doordacht dan de meeste Hollywood films van vandaag de dag.

Gameplay
In tegenstelling tot deel 1 is de besturing in Dreamfall niet Point & Click. Dreamfall bestuur je met je muis en het toetsenbord. Het is een vrij nieuwe ervaring in een adventure, aangezien je het personage bestuurt met het toetsenbord (de W-, A-, S-, D-toetsen) en de camera met je muis. De camera volgt je personage sowieso automatisch, dus de besturing met de muis helpt het alleen maar overzichtelijker te maken. Zelf vond ik de besturing op het begin vrij lastig, maar uiteindelijk went het wel en werkt het zelfs erg prettig. Het deed me een beetje denken aan de PC-besturing van action-adventures, zoals Psychonauts. Als je een item/persoon ziet, klik je één keer met je linker muisknop en er verschijnt een klein menuutje met enkele opties. Meestal zijn dit de standaard opties; kijken, praten, gebruiken. Wat ik persoonlijk vrij handig vond is dat als je op de rechter muisknop klikt een lichtgevend veld ziet. Dit lichtgevende veld laat zien wat je personage ziet en daardoor hoef je dus niet op pixel jacht te gaan. Dit is ontzettend handig in donkere omgevingen waar je naar hele kleine dingen moet gaan zoeken.

De makers hebben ook besloten er actie-gedeeltes in te stoppen waarin je moet vechten. Helaas is hele vechten vrij slecht uitgevoerd en komt het neer op button bashen op de rechter muisknop. Soms kun je het vechten mijden door eromheen te praten en allerlei smoesjes in de strijd te gooien, maar soms kan het ook niet omdat je vijanden monsters zijn (die trouwens zo uit Lord of the Rings kunnen komen) waar je niet mee kunt praten. Je kunt er wel omheen sneaken. Als je als Kian speelt moet je bijna altijd wel vechten. Maar aangezien Kian vrij sterk is, is het zoals ik eerder al zei een kwestie van button bashen. Niet bepaald een geweldig systeem dus, maar je bent er zo voorbij om weer verder van het verhaal te genieten.

Puzzels
De puzzels zijn lang niet zo moeilijk als in deel 1; wederom om een groter publiek te bereiken denk ik. Ik had in het begin wel het idee dat ze enkele puzzels hadden ingevoegd om het spel wat langer te maken. Je moet bijvoorbeeld een stuk of vijf keer een hele stad heen en weer aflopen om kleine handelingen te verrichten. Later worden de puzzels natuurlijk wel wat moeilijker maar nooit echt irritant.
Zoë is ook in het bezit van een super-deluxe mobiele telefoon waarmee ze zo'n beetje in elk elektronische apparaat kan hacken (welja). Elke keer als ze dat doet krijg je een kleine mini-game die een beetje lijkt op memory, maar dan met een tijdbalkje erbij. Niet spectaculair maar lang niet zo vervelend als de schuifpuzzels in Broken Sword 3.

Graphics
Een quote van Dave siert de cover; "De graphics zijn briljant!" met onze site eronder. Daar zijn we natuurlijk hartstikke trots op, maar de quote klopt ook nog, want het ziet er nog steeds briljant uit. De artistieke omgevingen door het hele spel bewijzen dat 3D niet slecht hoeft te zijn zolang het maar goed gedaan wordt. Vooral de gebieden die je in deel 1 (in 2D) hebt bezocht zien er zwaar spectaculair uit, helemaal als je 1 ook hebt gespeeld. Dreamfall speelt zich namelijk 10 jaar later af dan The Longest Journey en dit is ook duidelijk te zien aan de veranderingen in de nog wel herkenbare omgevingen.

De personages zelf zien er ook heel goed uit. Ragnar Tornquist heeft een unieke stijl wat betreft personages en ook dat is meegenomen van The Longest Journey naar Dreamfall. De lip sync is in orde, de gezichtsuitdrukkingen zijn oké, niet zo uitgebreid als in bijvoorbeeld Half-Life 2 of Jak 3, maar voldoende. Er is het meest gewerkt aan de emoties van Zoë en April en dat is duidelijk te zien.

Muziek
De soundtrack is werkelijk prachtig. Het blijft de sfeer van The Longest Journey behouden maar weet tegelijk ook iets compleet nieuws neer te zetten. Het is voornamelijk rustige muziek, maar toen bij sommige belangrijke momenten het muziek op een dramatisch hoogtepunt kwam dacht ik echt 'wauw'.
De voice-acting is ook subliem. Het maakt niet uit wat de personages zeggen, je gelooft ze gelijk. De vrouw die April in deel 1 inspreekt is gewoon weer terug in dit deel waardoor het nog meer als een geheel aanvoelt. Wat het geluid betreft heb ik nergens minpunten. Misschien dat het hier en daar wel nog wel iets meer episch mocht.


Conclusie:
Verhaal: Het is te merken dat er over het verhaal heel lang is nagedacht. Op het einde ontdek je wat het thema is van Dreamfall en dit zet je zeker aan het denken. Dreamfall eindigt vrij plots, maar meneer Tornquist heeft al vanaf het begin gezegd dat Dreamfall deel 1 is van een tweedelig verhaal. Zolang Dreamfall 2 (of; the Longest Journey 3?) komt, hoor je mij niet klagen.
Gameplay: Een nieuwe frisse gameplay waar niet iedereen van zal houden. Sowieso is het op het begin best wel wennen maar als je het eenmaal door hebt voelt het natuurlijk aan. Vechten in adventures blijft altijd een minpunt en helaas hier ook, simpelweg omdat het niet goed is uitgewerkt.
Puzzels: Simpele puzzels met hier en daar een iets moeilijkere ertussen. Een paar memory-achtige puzzels die ik zelf niet storend (zelfs leuk) vond. Vergeleken met The Longest Journey zijn de puzzels wel super makkelijk.
Graphics: "De graphics zijn briljant!"
Muziek: Prachtige muziek, prachtige voice-acting. En daar heb ik verder niks aan toe te voegen
Eindconclusie: Dreamfall: The Longest Journey is het kopen zeker waard. Als je deel 1 hebt gespeeld is het zelfs bijna een verplichte koop! Prachtige locaties, geweldige soundtrack en natuurlijk een dijk van een verhaal.
blog comments powered by Disqus

 

Ga je op vakantie dit jaar?
Ja
Nee
View Results