Home > Reviews > Deponia

Deponia

Intro
De meeste adventures spelen zich af in vreemde, mysterieuze of prachtige werelden waar je best zelf zou willen wonen. Het was dan ook even wennen dat Deponia een planeet is die bestaat uit een grote vuilnisbelt. De mensen die er wonen bouwen hun huizen uit afval en zo ook de hoofdpersoon, Rufus, een beetje een arrogante kluns die zelf denkt dat hij een briljante uitvinder is. Hij is ervan overtuigd dat hij helemaal niet thuishoort op het oppervlak van de planeet. Ergens hoog boven de wolken is er namelijk nog een laag, Elysium, waar de elite woont.

Verhaal
Rufus doet aan de lopende band pogingen om zichzelf naar de bovenlaag te schieten met allerlei zelfgebouwde apparaten, maar dit is natuurlijk gedoemd om te mislukken. Tot er op een dag bij de zoveelste poging iets (meer dan normaal) misgaat en een inwoonster van Elysium, Goal genaamd, samen met hem op het oppervlak van Deponia neerstort. Zij verliest hierbij het bewustzijn en een van de eerste taken van het spel is dan ook om haar weer wakker te maken. Als zij hem als haar redder ziet, kan ze hem immers meenemen als ze terugkeert naar Elysium en wellicht ligt er nog een romance in het verschiet, zo denkt Rufus. Hij zal echter eerst de burgemeester van het stadje Kuvaq en de overige bewoners moeten overtuigen dat Goal zo lang bij hem moet komen wonen, en dat is nog niet zo eenvoudig. Hij is immers niet de meeste evenwichtige en betrouwbare inwoner, eigenlijk heeft zowat iedereen een hekel aan hem en ook als speler is het soms moeilijk om hem sympathiek te vinden. Bovendien is het huis helemaal niet van hem maar van zijn ex-vriendin, die hem haat maar hem uit medelijden en omdat hij geen geld heeft voor iets anders nog maar even in haar huis laat wonen.

Het verhaal is ingewikkelder dat het op het eerste gezicht lijkt, Goal blijkt bijvoorbeeld een verloofde te hebben die als twee druppels water op Rufus lijkt, en er is een complot gaande waarbij de hele toekomst van het oppervlak van Deponia op het spel staat. Deponia is dan ook pas het eerste deel in wat uiteindelijk een trilogie moet worden. Het is een intrigerend gegeven maar het wordt niet altijd op zo'n manier verteld dat je echt graag wil weten hoe het verdergaat, het duurt allemaal net wat te lang om het spannend te houden en sommige stukjes (vooral de ellenlange dialogen) zijn wat saai. Tegen het einde begint de vaart er gelukkig wel echt in te komen en ik ben dan ook erg benieuwd naar het tweede deel, dat al bijna uit is (Chaos on Deponia).

Gameplay
Deponia is een klassieke point-and-click adventure. Een handige toevoeging als je een scrollwheel op je muis hebt is dat je met het wieltje de inventaris kan openen en door hem in te drukken de uitgangen en voorwerpen kan laten oplichten. Door de drukke achtergronden kan je namelijk nogal makkelijk iets over het hoofd zien. In plaats van het scrollwheel kan je ook gewoon een toets op je toetsenbord gebruiken zodat het geen pixelhunt wordt. Het spel is tamelijk lineair, al kun je soms met verschillende puzzels tegelijk bezig zijn. De meeste dingen moeten echter op een bepaalde volgorde afgewerkt worden en pas later in het spel krijg je de vrijheid om tussen lokaties heen en weer te reizen. Dat is overigens tegelijkertijd iets positiefs (je kan nu vrijer rondlopen en kijken of er nog iets te doen is als je vastzit) als iets negatiefs (met zoveel lokaties weet je nooit waar je het moet zoeken als je vastzit). In totaal ben je een uur of tien, twaalf bezig met het spel.

Puzzels
De meeste puzzels zijn inventarispuzzels, bestaande uit diverse lagen. Het is meestal wel duidelijk wat je moet doen en wat je wil bereiken, maar de juiste voorwerpen zijn niet zomaar voorhanden waardoor je meerdere stappen moet ondernemen om ze te pakken te krijgen. Het is dus niet simpelweg een kwestie van een sleutel te vinden om de motorkap van een auto te openen, maar met iemand praten om te weten te komen wie de eigenaar van het autowrak net buiten het dorp is, met iemand anders praten om diens bijnaam te achterhalen, met die bijnaam de monteur te overtuigen dat jij de eigenaar bent om zo de sleutel te mogen ophalen. En dat is nog maar een simpel voorbeeld.

Ze zitten wel altijd redelijk logisch in elkaar, maar makkelijk zijn ze zeker niet. Heerlijke hersenkrakers waarbij je wel soms een beetje om-een-hoekje moet denken. Een paar keer moet je specifiek een bepaald voorwerp hebben terwijl er duidelijk alternatieven voorhanden zijn die het spel niet accepteert als de juiste oplossing zonder daarvoor een goede reden te geven (bijvoorbeeld als je een vloeistof moet 'pakken' en daarvoor geen fles of kopje kan gebruiken maar alleen een speciaal soort bakje). Het spel heeft een paar mini-games, maar je kan deze gewoon met een druk op een knop overslaan als je er geen zin in hebt of ze niet leuk vindt.

Graphics
De graphics zijn 2D en tekenfilm-achtig. Ze zitten vol met verrassende details en je kan dan ook minutenlang naar de achtergronden kijken en steeds nieuwe dingen ontdekken. Er zijn ook wat grappige animaties in verwerkt, maar dat had best wel wat meer gemogen omdat sommige lokaties wat statisch en doods aanvoelen. De grappige tussenfilmpjes maken veel goed, en je vergeet al snel dat het eigenlijk een grote ranzige vuilnisbelt is, vooral ook omdat de bewoners er van alles aan hebben gedaan om hun wereld op alle mogelijke manieren op te fleuren met kleurrijke versieringen. Er zijn drie grote lokaties die allemaal weer opgebouwd zijn uit meerdere sublokaties, en allemaal met hun eigen aparte stijl, dus er is genoeg afwisseling om het interessant te houden. De manier waarop je gedurende het verhaal langzaam de tijd ziet voorbijgaan van ochtend naar avond is erg mooi gedaan.

Muziek
De muziek past prima bij het spel, het klinkt een beetje zoals je van een vuilnisbelt zou verwachten, niet helemaal harmonieus en vol vreemde geluidjes. Helaas zijn er veel te weinig verschillende stukken en begint het al snel te herhalen.

De stemacteurs zijn redelijk, ze hebben niet allemaal de juiste toon te pakken bij het overbrengen van emoties en vooral bij personen die een helm ophebben klinken de stemmen zo irritant dat je al snel naar de volumeknop van je speakers grijpt.

Conclusie:

Verhaal: Het is weer eens wat anders, een planeet vol afval, en ondanks wat saaie momenten is het verhaal de moeite waard om door te willen blijven spelen. Rufus is niet de meest sympathieke 'held' maar op een gegeven moment ga je je toch om hem bekommeren.

Gameplay: Klassieke point-and-click, met wat handigheidjes zoals het gebruik van het scrollwheel. Niet superlang maar een goede lengte.

Puzzels: Niet te simpel maar wel logisch genoeg dat je niet het idee krijgt dat je een walkthrough nodig hebt, mini-games zijn over te slaan.

Graphics: Kleurrijk en vol leuke details, gevarieerde lokaties bieden genoeg om naar te kijken als je even niet weet wat je moet doen. Er had wat meer animatie ingemogen.

Muziek: Er is weinig variatie waardoor de muziek die er is weliswaar goed bij het spel past maar toch snel gaat vervelen. De stemacteurs zijn ook niet helemaal geslaagd.

Eindconclusie: Je zou het misschien niet verwachten, maar het is best leuk om een tijdje door te brengen op een vuilnisbelt. Een echte parel is het niet, maar rijp voor de afvalbak ook zeer zeker niet. Ik heb me best goed vermaakt en ik ben benieuwd naar het tweede deel.