Home > Reviews > Haunting at Cliffhouse
Intro Verhaal Het verhaaltje is eenvoudig en wordt gedoseerd verteld. Steeds als je een puzzel oplost, hoor en zie je meer van wat er met de vorige bewoners allemaal aan de hand was. Dat blijkt heel effectief te zijn om je interesse vast te houden. Want net als Sarah voel je de drang om verder te speuren naar de familiegeschiedenis en wil je weten wat er met iedereen is gebeurd die ooit in dit mooie landhuis woonde. Hoewel ik het in eerste instantie vreemd vond dat Sarah een maand na het overlijden van Raymond in haar eentje op vakantie gaat naar een plek waarvan ze denkt dat hij die heeft uitgezocht, reageert ze wel overtuigend als ze daar rondloopt. Ze verzucht regelmatig op de juiste momenten dat ze hem mist. Het spel is niet zo lang en daardoor was er waarschijnlijk ook geen gelegenheid om de andere karakters verder uit te diepen. Meer dan een enkel gesprekje met diverse hotelgasten en andere figuranten zit er niet in, maar het is wel voldoende. Hints en algemene informatie over bijvoorbeeld totempalen en het huis, worden naast de dialogen door middel van geïllustreerde boeken en documenten aangeleverd. Gameplay Bij de dialogen verschijnt een zandlopertje, dus wachtte ik rustig tot de stem was uitgesproken. Er gebeurde echter niets en het bleek dat ik moest klikken om verder te kunnen gaan. Dat was even verwarrend. Als je het eenmaal weet, is het verder geen probleem, maar het zandlopertje had misschien beter een mondje kunnen zijn? Verder was alles met de navigatie prima in orde. Ook in de meeste puzzels was het simpel een kwestie van klikken en bij de legpuzzels een eenvoudig slepen. De inventaris is te openen met een rechtsklik en de voorwerpen erin zijn duidelijk herkenbaar en tevens voorzien van een naamplaatje. Puzzels Er zitten puzzels die gebaseerd zijn op je inventaris, zoals bijvoorbeeld het zoeken van een net waarmee je een vis kunt vangen, of het zoeken naar een sleutel om een deur te openen. En er is, zoals in veel klassieke adventures, ook een doolhof, maar daar krijg je gelukkig hulp van een boself. De meeste puzzels zijn echter casual minigames, die niet onaardig in het spel zijn geïntegreerd. Zoals flessen sorteren om toestemming voor een bootritje te krijgen of een totempaal op de juiste wijze opbouwen om een geheim vak te laten opengaan. Er zijn legpuzzels en schuifpuzzels in diverse soorten, verschillen zoeken en dezelfde plaatjes zoeken en zelfs een niet eenvoudige kalenderpuzzel met Chinese tekens. Maar met de helpfunctie erbij, is ook die wel op te lossen. Degenen die casual puzzels een leuke aanvulling op een adventurespel vinden, komen dus volop aan hun trekken. Graphics Je speelt in de eerste persoon, dus Sarah krijg je nooit te zien. De figuranten echter wel en die maken een stijve, opgeplakte indruk. Ze staren star langs je heen, zonder animaties van lichaam, handen of gezicht. De geesten daarentegen lijken door hun houding en gezichtsuitdrukking meer te leven, hoewel ook die niet geanimeerd zijn. Alleen een boselfje fladdert op een vreemde manier door het doolhof. Gek genoeg doet dit gefladder afbreuk aan de stilte en geheimzinnigheid van de achtergrond, mede ook omdat het meer een getekend plakplaatje is, dan een elfje dat in een fotografisch mooi bos zou kunnen wonen. Muziek Achtergrondgeluiden zijn niet overdadig, maar voldoende aanwezig, zoals het ruisen van de zee of een klok die tikt. Je hoort Sarah niet lopen. De achtergrondmuziek is goed gekozen. Het is voornamelijk rustige pianomuziek, aangenaam om naar te luisteren en passend bij de sfeer van het huis, een bepaalde kamer, de Japanse tuin en het bos. Iedere omgeving heeft zo zijn eigen soort muziek, die overigens wel steeds herhaald wordt. Als je lang met een (schuif)puzzel bezig bent, kan het herhaalde getingel wel gaan irriteren, maar dan kun je natuurlijk altijd het geluid van je pc zachter zetten. Binnen het spel zelf is de sterkte van muziek en stemmen niet te regelen.
|
|
|||||||||