Home > Reviews > Society of the Serpent Moon

Society of the Serpent Moon

Intro
Met drie eerdere delen in Last Half of Darkness serie, heeft William (Billy) Fisher intussen bij de liefhebbers van het genre een reputatie opgebouwd als maker van uitstekende horror-adventures. Dit betekent meteen ook dat fans hoge verwachtingen hebben van elke nieuw spel. Een spel dat overigens op zichzelf staand en zonder voorkennis van de eerder delen in de serie te spelen is. Met "Society of the Serpent Moon", dat in enkele opzichten afwijkt van de eerdere delen, lijkt Fisher een poging te ondernemen, zichzelf te overtreffen.

Verhaal
Billy's vriendin Wendy, die als journaliste naar Antibes reisde om daar onderzoek te doen naar een aantal geheimzinnige moorden en vermissingen, wordt nu zelf vermist. Uiteraard neemt Billy meteen het eerste vliegtuig naar Antibes om haar te zoeken. Het spel begint met Billy's aankomst in een nogal louche hotel, waar Wendy haar onderzoek begon. Hier vindt hij Wendy's bebloede verlovingsring en krijgt hij een dreigend telefoontje. Billy is van plan Wendy's stappen te volgen om er zo achter te komen, wat er met haar gebeurd is. Langzaam aan ontdekt Billy dat er in het stadje een organisatie actief is, die zich de "Society of the Serpent Moon" noemt. Zij zijn verantwoordelijk voor de verdwijningen en de sfeer van angst in de stad.

Dit sfeertje wordt ook overgebracht op de speler. Samen met Billy voel je de druk om Wendy op tijd te vinden en de wanhoop dat je misschien te laat bent. Dat je overal mensen ontmoet, die stuk voor stuk een beetje 'raar' zijn in hun reacties, of het nu de eigenaresse van een moderne tattooshop is, of een oude dame die in het verleden leeft, versterkt die druk. In zijn zoektocht komt Billy niet alleen gewone mensen tegen, maar ook zij die vreemde magische krachten hebben. Uiteindelijk belandt hij in de tempel van de organisatie, waar ze hun duister, magische rituelen uitvoeren, die tot de climax in het spel voeren. Nog een kleine tip, vergeet zeker niet om ook de aftiteling te bekijken.

In de vorige afleveringen van Last Half of Darkness, speelde je in de eerste persoon. Je was "de vreemdeling", die geroepen werd om problemen op te lossen. Society of the serpent Moon is echter geheel in de derde persoon. Het speelbare karakter is Billy Black, een jonge man in een lange jas en zonnebril, die nogal stoer en stoïcijns overkomt. Persoonlijk had ik in het begin van het spel dan ook moeite om mezelf te identificeren met degene die ik moest besturen en stond ik ietwat afstandelijk naar de omgeving en het sfeertje te kijken. Billy reageerde niet overal zoals "ikzelf als speler" in de eerste persoon zou doen. Maar allengs kreeg het verhaal me toch te pakken en was het 'poppetje', dat je overigens nooit in close-up ziet, niet meer zo belangrijk.

Gameplay
De spelbediening is eenvoudig en effectief. Je cursor ziet er anders uit als je in een bepaalde richting kunt gaan. Bovendien verschijnt boven in je scherm een tekst die je vertelt welke uitgang het is die je wilt nemen. Als er iets is de omgeving is dat je van dichtbij kunt bekijken, verandert je cursor in een radertjessymbool. Een vraagteken geeft aan dat hier iets te leren is, zoals meer achtergrondinformatie over de omgeving of het verhaal.

Alles wat je opraapt gaat naar je inventaris aan de onderkant van je scherm, waar je het voorwerp met een rechtsklik in close-up kunt bekijken. In je inventaris bevindt zich tevens het hintboek, waarvoor je bij het opstarten van het spel kunt kiezen. Als je voorwerp ergens wilt gebruiken, trilt je cursor, zodat je weet dat dit de juiste actie is. Als je tijdens het spelen de plattegrond vindt (en dat is niet persé nodig om het spel uit te spelen), kun je hem gebruiken om snel naar plekken te reizen waar je eerder was. Dit bespaart je een hoop heen- en weer geloop, want de kans dat je bij je eerste bezoek meteen alles vindt en doet wat nodig is, is vrij klein. Door te rechtsklikken kun je conversaties en tussenscenes snel doorklikken, al is dit niet aan te raden.

Het spel heeft een autosave-functie, maar ook een onbeperkt aantal save-mogelijkheden, wat wel zo prettig is, als je een stukje opnieuw wilt spelen. Het spel is grotendeels non-lineair. Je kunt overal vrij rondlopen en de puzzels in je eigen volgorde oplossen. Natuurlijk zijn er wel plekken die je pas kunt bezoeken, nadat je een puzzels opgelost hebt. Zoals bijvoorbeeld het repareren van een auto en het vinden van een adres, voordat je naar Bruce kunt gaan. Ook heb je bijna aan het einde van het spel munten nodig. Heb je er niet genoeg, dan kun je altijd terug naar een eerder bezochte plek. Je kunt niet doodgaan in het spel, hoewel Billy wel behoorlijk ziek wordt van een slangenbeet en je vervolgens pas echt verder kunt spelen, als je eerst voor een tegengif zorgt.

Puzzels
De vele puzzels zijn uitstekend in het spel geïntegreerd. Voor één puzzel heb je zelfs het bijgeleverde boekje en het cd-schijfje nodig dat je kocht. Dit boekje en schijfje heeft Billy zogenaamd toegestuurd gekregen van Wendy. Het boekje is haar dagboek/brief en het schijfje heeft ze gestolen van Bruce. Om deze puzzel te kunnen oplossen, heb je beide nodig. De aanwijzigingen die je in het spel krijgt zijn elke keer anders, dus vormt deze puzzel in feite de kopieerbeveiliging van het spel. Verder zijn de puzzels gedeeltelijk gebaseerd op je inventaris, gedeeltelijk mechanische puzzels, zoals het in elkaar puzzelen van een verscheurde brief, maar ook het praten met mensen die je aanwijzingen geven. En er één 'bordspel'puzzel, die je met een druk op de knop kunt oplossen/overslaan. Er zijn geen getimede of geluidspuzzels.

Het begint in de eerste scene al meteen goed met een videoband die je wilt bekijken op een TV die door oververhitting steeds uitslaat. En wil je bijvoorbeeld naar Bruce, dan zul je eerst achter het adres moeten zien te komen door met de juiste mensen te praten. Vervolgens mag je met voorwerpen die je her en der vindt, een auto aan de praat krijgen om er naar toe te rijden. Ook later, als er 'magie' om de hoek komt kijken, blijven de puzzels logisch, hoewel niet altijd even makkelijk. Maar als je probeert om de denkwijze van Billy te volgen en overal goed om je heen kijkt naar bruikbare dingen, is het best wel te doen.

Voor de minder ervaren speler is er de mogelijkheid om in het begin van het spel te kiezen voor de optie "hintboek inschakelen", dat vervolgens in je inventaris zit. Gelukkig wordt in het hintboek niet gewoon de oplossing gegeven, maar wordt je eerder aangespoord om naar een bepaalde locatie te gaan, waar je dan zelf even rond moet kijken naar een mogelijke oplossing voor je probleem.

Graphics
De grafische beelden zijn precies wat je verwacht bij een horrorspel. Jammer is wel dat het spel een vaste schermgrootte heeft, die je niet kunt aanpassen. Als je het spel speelt op een breedbeeldscherm, zie je aan de zijkanten twee zwarte balken. Wat je te zien krijgt, ziet er echter goed uit. De omgevingen zijn voorzien van voldoende details om het echt te doen lijken. De handgetekende achtergronden zien er niet foto-realistisch uit, maar dat is ook niet nodig om een realistisch beeld neer te zetten van een somber en grauw stadje dat in de greep is van verval en angst.

Het verlaten karakter past prima bij de angstige en wantrouwende stemming van de bewoners, waarvan er volgens het verhaal al vele op mysterieuze wijze zijn verdwenen. Veel van de actie speelt zich af in het donker, zodat de schaduwen en donkere hoekjes alleen maar bijdragen aan het gevoel van onbehagen. Je bent als speler blij dat hier en daar een kaars brandt, alhoewel je dat ook meteen weer het gevoel geeft dat je niet alleen bent en ook wellicht niet veilig.

De bewegingen van het hoofdkarakter vallen ietwat tegen. Billy loopt stram rechtop met zijn armen stijf langs het lijf. Als hij iets opraapt buigt hij wel voorover, maar niet erg natuurlijk. De korte animaties zijn daarentegen mooi en vloeiend uitgevoerd en sluiten naadloos aan het gewone spelbeeld aan. Een compliment voor de mooie openingsscène, waarin we een kijkje krijgen in datgene wat Wendy overkwam. Het loopt niet alleen vloeiend en soepel, maar zet meteen ook de juiste sfeer neer en maakt je nieuwsgierig.

Muziek
De geluidseffecten zijn alles wat je in een goede horror mag verwacht. Geen plotselinge knallen of geschreeuw, maar wel een subtiel kraken, zuchten, steunen en een akelig hoog lachje. Is het de wind of de dreiging van een mysterieus wezen? Wat de ongeziene dreiging nog groter maakt, is het summier omgaan met achtergrondmuziek. Geen orkesten of populaire deuntjes die voortdurend klinken, maar lange stiltes en tijdens de tussenscenes melodieën die je een onrustig gevoel geven en niet uitnodigen tot meefluiten. Zeer effectief en sfeerverhogend in een horrorspel.

Ook het stemacteren is beslist niet slecht. Persoonlijk vond ik de stem van Billy iets te oud en doorleeft klinken, maar zijn stoere stemgeluid past wel uitstekend bij het akelige, grimmige sfeertje. In dit nare stadje klinkt zelfs de stem van een bezoeker niet opgewekt of luchtig en Billy heeft daar uiteraard ook geen reden voor. De meeste karakters zijn goed te verstaan, in aanmerking nemend, dat ze een vreemd accent hebben. Soms wordt een stem echter begeleid door geluidseffecten. Omdat deze niet apart in sterkte zijn in te stellen, is het soms moeilijk om te verstaan wat er gezegd wordt. Gelukkig heb je dan nog wel de ondertiteling. Alles bij elkaar zorgt ervoor dat je op het puntje van je stoel zit als je door een onbekende, vervallen, donkere ruimte loopt of praat met iemand die vreemd en/of totaal gestoord is. Je wilt meer dan eens Billy tot voorzichtigheid manen.

Conclusie:

Verhaal: Wat begint als een simpele zoektocht naar een verdwenen persoon, wordt door de goed opgebouwde voortgang van het verhaal een spannende horror met een bevredigende climax aan het einde.

Gameplay: Eenvoudige, effectieve bediening en veel bewegingsruimte in een non-lineair spel.

Puzzels: Heel veel gevarieerde, logische, maar niet altijd makkelijke puzzels, die uitstekend in het verhaal geïntegreerd zijn.

Graphics: Grafische beelden die uitstekend passen in een horrorspel, met een hoofdfiguur die jammer genoeg stijfjes beweegt.

Muziek: Goed stemacteren, begeleidt door prima sfeerbepalende achtergrondgeluiden en muziek.

Eindconclusie: Een ongeveer 12 uur durend spel waarin je door een prima opgebouwde horrorsfeer steeds dieper in het verhaal gezogen wordt naar een spannend einde toe. Dit alles in een grafisch voldoende overtuigende omgeving met uitstekende geluidseffecten. Een verdiende 8.