Home > Reviews > The Book of Unwritten Tales

The Book of Unwritten Tales

Intro
Het van oorsprong Duitstalige “The Book of Unwritten Tales” is gemaakt als humoristische eerbetoon aan RPG's, fantasiewerelden, avonturenfilms en adventure spellen. Na 2 jaren van problemen oplossen zoals de rechten op hun eigen spel herkrijgen en een nieuwe uitgever zoeken nadat de vorige failliet ging, is het de mensen van KING Art eindelijk gelukt om hun, in Duitsland enthousiast ontvangen en bekroonde spel, nu ook in het Engels uit te geven.

Verhaal
Als het spel begint, zien we dat professor Mortimer in zijn boek schrijft. Hij is een gremlin archeoloog en heeft een zeer belangrijke ontdekking gedaan, die een eind kan maken aan de oorlog en de wereld kan redden. Maar dan wordt hij door de vijand ontvoerd! Met hulp van de elvenprinses Ivo kan hij nog net een ring overhandigen aan Wilbur Weathervane, een jonge, naïeve kabouter (gnome), voor hij een tweede keer wordt opgepakt. Wilbur krijgt de zeer belangrijke taak om de magische ring naar de Aartsmagiër, die in de mensenstad aan de kust woont, te brengen. Natuurlijk blijkt dit veel moeilijker dan het zo klinkt. Wilbur ondervindt onderweg allerlei problemen en tegenwerking. Als hij de magiër eindelijk gevonden heeft, krijgt hij prompt een nieuwe opdracht: twee vrienden zoeken die hem begeleiden naar een andere stad. De elf Ivo, die op haar beurt een belangrijk boek heeft gered, is al snel bereid met Wilbur samen te werken, maar de mens moet tegen wil en dank overtuigd worden.

Met een knipoog en ingehouden humor worden in beelden en dialogen de cliché werelden uit avonturenfilms en RPG spellen, zoals Lord of the Rings, Harry Potter, World of Warcraft , Indiana Jones, Mission Impossible en nog veel meer, aangehaald. Wat te denken van een magiër die uit zijn realiteit probeert te ontsnappen door online World of Bureaucracy te spelen, gevolgd door de zeer herkenbare reacties als de server crasht. Of een kroegbaas die stellig beweert dat niemand ooit een magische ring én het redden van de wereld toevertrouwt aan een onbelangrijke kabouter. Of een elf die een overbekend deuntje neuriet als ze aan een zweep slingert. Allemaal kleine dingen die je met een glimlach van herkenning verder laten spelen, zonder dat ze te zeer afleiden van je missie en het verhaal.

De vier hoofdrolspelers in het verhaal hebben een overtuigend eigen karakter. De vriendelijke, ietwat naïeve Wilbur vormt een leuk contrast met de levenswijze, ietwat arrogante elf. De mens Nathan heeft dankzij zijn botte, voortdenderende karakter maar één vriend, een harig paars beestje.

Gameplay
Er zijn vier verschillende karakters om mee te spelen: Wilbur de gnome, Ivo de elf, Nathan de mens en een harig beestje. Er zijn hoofdstukken waarin ze alleen werken, maar ook delen waarin ze samen in beeld zijn. Via kleine portretjes in de bovenhoek van je beeld, kun je dan zo nodig op elke gewenst ogenblik naar het andere karakter overschakelen.

Je kunt iets bekijken en je kunt een actie uitvoeren zoals praten of pakken/geven. Door op de tab-toets te duwen, krijg je alle actieve punten in beeld te zien, zodat je nergens in de rijk getailleerde omgeving naar voorwerpen hoeft te zoeken. Tenzij je dit zelf wilt, natuurlijk. Er zijn hotspots die je vaker moet aanklikken om alle informatie te krijgen. Dit is geen probleem, want als je de plek niet meer nodig hebt, is hij verder ook niet meer aanklikbaar, dus werkt het in feite een extra hintfunctie.

Puzzels
De puzzels variëren in moeilijkheidgraad zodat de beginnende speler er langzaam in kan groeien en de meer ervaren speler toch ook aan zijn trekken komt. Helemaal in het begin van het spel wordt je door middel van aanwijzingen op weg geholpen. Het spel is in principe lineair, hoewel je binnen een hoofdstuk enige vrijheid hebt, de problemen in je eigen volgorde op te lossen.

Ook het soort puzzels varieert voldoende. Er zijn dialoogpuzzels, inventarispuzzels en zelfs een eenvoudige minigame. Alles is prima in het verhaal geïntegreerd. Een van de positieve dingen vond ik dat je niet zomaar vanaf een afstandje ergens op kon klikken om een actie in gang te zetten. Net als in het echte leven, zul je bijvoorbeeld pal voor een rooster moeten gaan staan, als je wilt praten met iemand aan de andere kant ervan. Bij de dialoogpuzzels krijg je een aantal dialogen om uit te kiezen. Het is vaak een kwestie van logisch nadenken, zoals bij het Rad van Fortuin en desnoods elke optie uitproberen om te zien wat het resultaat is. Je kunt het altijd opnieuw doen als iets niet naar wens gaat. Je gaat niet dood in dit spel. Alhoewel één van de puzzels is, dat je juist moet proberen tijdelijk dood te gaan.

Bij de minigame, waarbij Nathan een regendans moet uitvoeren, maak je gebruik van de pijltjestoetsen op je toetsenbord. Maar verder is het spel geheel point en click werk. En zelfs de puzzels worden met een subtiele knipoog gepresenteerd. Zo moet Nate heel veel ketels smeden om op een “hoger niveau” te komen. Dit vind ik wel een grappige verwijzing naar spellen die ze “langer” proberen te maken, door je te dwingen vaak dezelfde handeling te verrichten.

Graphics
Het spel is geheel in hoge resolutie en geschikt voor breedbeeld. De halfstatische achtergronden zijn een combinatie van 3D modellen en handgetekende beelden in een perfecte “belichting” met natuurlijke schaduwen. Ze zitten vol details in de juiste kleuren. Dat alleen al is een genot om naar te kijken elke keer als je in een nieuwe omgeving komt. Het maakt niet uit of je daarbij op ooghoogte of in vogelperspectief rondloopt, in besneeuwde bergen, een mensen stad, een roodverlichte trollensmederij of de blauwgroen verlichte maag van een monster. Alles is even “reëel” en sfeervol.

Voeg daar nog karakters bij met bewegende gezichtsuitdrukkingen en expressieve bewegingen en je hebt het gevoel in een fantasierijke poppenanimatiefilm zoals “The Dark Crystal” te zijn beland. Niet alleen de hoofdpersonen, maar ook bijkarakters en de figuranten zijn met dezelfde aandacht voor detail vormgegeven. Er is een vorm van lipsynchronisatie, die uiteraard niet perfect is. Maar nergens beweegt een karakter nog met zijn mond als hij al opgehouden is met praten. De geanimeerde scènes in het spel passen daar naadloos in. Je ziet geen overgang in beeldkwaliteit van bijvoorbeeld een stilstaande robot, tot dezelfde wild rondrennende robot nadat je hem aangeklikt hebt.

Muziek
Toen ik de Engelstalige versie van dit van oorsprong Duitstalige spel in handen kreeg, installeerde ik hem met enige scepsis. Humor van de ene in de andere taal omzetten is heel moeilijk. Specifieke taalgrappen gaan vaak verloren. Voeg daarbij dat goede stemacteurs duur zijn en vaak wegbezuinigd worden en je begrijpt de scepsis.

Gelukkig ik werd zeer aangenaam verrast. De teksten zijn voor mijn Nederlandse oren origineel Engels dus nergens rare zinsconstructies. De humor blijft subtiel aanwezig in de gevatte dialogen. Het stemacteren is zonder meer klassewerk te noemen. De acteurs vallen nergens uit hun rol, of het nu gaat om de verlegen, naïeve Wilbur of een aan drugs verslaafde sjamaan, ze leven zich overtuigend in hun rol in. De Engelse stemmen passen niet alleen perfect bij de karakters in het spel, qua uitstraling, leeftijd en toonhoogte, ze spreken ook nog elk hun eigen dialect. Of de dialecten authentiek zijn, kan ik niet beoordelen, maar de rat die eruit ziet als een soort Zorro, spreekt Engels met een Spaans accent, zoals je het vaker op TV hoort en de mens Nate is duidelijk van Amerikaanse afkomst!

De orchestrale achtergrondmuziek is ook met veel aandacht gekozen en pas perfect bij de omgeving en de situatie. Ook in de achtergrondmuziek is de ingehouden humor terug te vinden. Als Wilbur aan een touw bungelt, hoor je muziek die wel heel erg aan Mission Impossible doet denken.

Conclusie:

Verhaal: Een originele, humoristische manier van het vertellen van een queeste, die een waardige hommage is aan de grote avonturenverhalen.

Gameplay: Een eenvoudige manier om met verschillende karakters te spelen, een goedwerkende hotspot functie en een makkelijke point en click bediening.

Puzzels: Gevarieerde puzzels in verschillende moeilijkheidsgraad , die uitstekend in het verhaal geïntegreerd zijn . Een lang spel met veel speelplezier.

Graphics: Met grote aandacht voor detail gemaakte beelden. Een feest voor het oog.

Muziek: Prima sfeerbepalende, suggestieve achtergrondmuziek met uitmuntend stemacteren. De diverse gesproken dialecten en professionele vertalingen van de tekst vallen daarbij positief op.

Eindconclusie: Een spel zoals we niet veel tegenkomen: Intelligente droge humor, rijk gedetailleerde, fantasievolle 3D omgevingen en karakters die ook echt karakter hebben. Uitstekende dialogen, gebracht door klasse stemacteurs. Puzzels die voor beginners en voor gevorderden leuk zijn om te doen en goede keuze van muziek. Een dik verdiende 9.