Home > Reviews > Stacking (+ The Last Hobo King)

Stacking (+ The Last Hobo King)

Intro
Iedereen kent wel Matroesjka's, die beschilderde Russische houten poppetjes die je in elkaar kan stapelen. Double Fine Productions, de ontwikkelstudio van Tim Schafer, die je misschien nog kent van Full Throttle, Grim Fandango of Psychonauts, heeft een spel gemaakt dat draait om Matroesjka's. Door in een andere, grotere, pop te kruipen krijg je nieuwe vaardigheden en door slim te stapelen kun je allerlei puzzels oplossen.

Verhaal
Het verhaal van Stacking is een beetje droevig, het gaat namelijk om kinderarbeid. Het spel speelt zich af in de Amerikaanse Grote Depressie. Charlie Blackmore is het jongste (en kleinste) kind in een familie van schoorsteenvegers. Het gaat financieel erg slecht met het gezin en papa gaat op reis om ergens anders werk te zoeken. Als hij na een tijd nog steeds niet terugkomt, komt een boosaardige baron de kinderen van het gezin ophalen om voor hem als slaven te werken en allerlei smerige klusjes te doen. De huur van het huisje zal toch betaald moeten worden! Gelukkig blijft de kleine Charlie achter, hij is immers nog veel te klein om zich nuttig te maken. Hij zal iets moeten verzinnen om het hele gezin te bevrijden.

Vanuit de 'thuisbasis', een spoorwegstation, trekt Charlie eropuit om zijn familie en de andere slaven te bevrijden en de gemene baron te verslaan. Dit doet hij door steeds een trein te nemen naar de plek waar één van zijn broers en zussen gevangengehouden wordt.

Stacking is verdeeld in een paar hoofdstukken, die zich allemaal in een ander gebied afspelen, bijvoorbeeld een zeppelin, een boot en een trein. Overal waar je komt worden kinderen misbruikt om bijvoorbeeld kolen te scheppen of ovens te stoken, en ze zien er dan ook miserabel uit. Sommigen hebben stoflongen of andere aandoeningen. Ondanks dat dit een behoorlijk zwaar onderwerp is, gaat het spel er luchtig mee om. Er zitten allerlei grapjes verwerkt in de dialogen en tussenfilmpjes en ook de kindslaafjes zijn ondanks de zware en vieze arbeid die ze moeten verrichten altijd in voor een grapje (het is soms wel behoorlijk zwarte humor). Doordat alle personen in het spel houten poppen zijn, is ook een beetje fysiek geweld prima te behapstukken, geslagen of geschopt worden doet immers geen pijn.

Gameplay
Stacking is verschenen op de Xbox 360 en de PlayStation 3 en kan alleen digitaal worden aangeschaft (niet in een 'gewone' winkel). Doordat het spel zich op een spoorwegstation afspeelt en alle hoofdstukken zich ergens anders afspelen, is het spel ideaal geschikt voor nog uitbreidingen. De makers hoeven alleen een nieuwe trein toe te voegen die de speler naar een nieuwe locatie brengt.

De besturing is simpel: met de stickjes op je controller beweeg je Charlie voort en kun je de camera draaien. Als je achter een andere, iets grotere pop gaat staan, krijg je het symbooltje in beeld van de knop die je moet gebruiken om er in te springen. Sommige poppen draaien met je mee zodat je er niet in kan. Die moet je dan eerst zien af te leiden zodat je toch achter ze kan gaan staan. Als een pop twee of meer maten groter is, lukt dat ook niet. Dan moet je eerst een pop van een maat groter zoeken en dan alsnog in die grotere. Over het algemeen werkt de besturing prima, al gebeurt het soms dat je in een andere pop springt dan je eigenlijk bedoelde als er twee of meer poppen van hetzelfde formaat vlak bij elkaar staan. Ook werkt de camera soms niet goed mee als je bij een muur of in een hoek staat. Maar dat zijn kleine minpuntjes die de pret nauwelijks kunnen drukken.

Iedere pop heeft een bijzondere eigenschap die je uit kan voeren als je in die pop zit. Dit doe je door op een knop te drukken. Niet alle eigenschappen zijn nuttig voor het spel; zo zijn er poppetjes die de krant lezen of andere poppen begroeten. Een aantal van dat soort functies worden 'hi-jinks' genoemd. Voer ze een paar keer uit in een specifieke situatie en een onderdeel van de pop kleurt goud. Zo kun je bijvoorbeeld andere poppen een beetje plagen of zelfs wegjagen door vieze boeren of winden te laten of ze te slaan. Van de meeste poppen zijn er vele kloons in het spel, maar een paar poppen hebben een uniek uiterlijk en een unieke eigenschap. Het spel houdt bij hoeveel 'hi-jinks' en unieke poppen je hebt verzameld en aan het eind van ieder hoofdstuk kun je ook zien hoeveel je er gemist hebt (en kun je dus proberen om ze alsnog te vinden).

Puzzels
De puzzels in Stacking bestaan vooral uit het vinden van de juiste pop om een obstakel uit de weg te ruimen. Hoe zorg je er bijvoorbeeld voor dat een slapende pianospeler terugkeert naar het orkest? Hoe saboteer je een tentoonstelling van Egyptische schatten? Hoe zorg je dat stakende machinisten weer aan het werk gaan? De puzzels zijn allemaal op verschillende manieren op te lossen. En daar ligt meteen het belangrijkste omslagpunt voor het wel of niet leuk vinden van het spel. Voor iedere puzzel is er namelijk altijd wel één oplossing die erg voor de hand ligt. Laat je het daarbij, dan ben je binnen de kortste keren door het spel heen en zul je er niet veel aan vinden. De kracht zit hem nou juist in het vinden van alle mogelijke oplossingen. Je moet dus steeds goed nadenken over de bijzondere krachten van de poppen die je tegen bent gekomen en op welke manier je die zou kunnen gebruiken. Dit is erg leuk om te doen en vormt een goede uitdaging, omdat sommige oplossingen (vooral tegen het einde van het spel) een combinatie van poppen vereisen waar je niet zo gauw zelf aan zou denken. Door goed naar de omgeving te kijken en met andere poppen te 'praten' (er zijn geen stemmen maar je ziet wel teksten boven hun hoofden) krijg je subtiele aanwijzingen en kom je op nieuwe ideeën om uit te proberen.

Soms is er een beetje tijdsdruk, omdat iets maar een korte tijd duurt. Bijvoorbeeld als je met een pop een ventilator aanzet, dan zal deze na verloop van tijd vanzelf weer uitgaan. Je moet dan dus redelijk snel die pop verlaten en in de volgende pop, die iets met die draaiende ventilator kan doen, springen. De tijd die je daarvoor hebt is ruim voldoende als je weet wat je moet doen. Mocht je er echt niet uitkomen, dan beschikt het spel over een hintsysteem dat een paar, steeds sterkere, aanwijzingen geeft over mogelijke oplossingen voor de puzzel waar je mee bezig bent. Je kan deze via een menuutje opvragen. Ook kun je met een druk op een knop een blauw oplichtend pad naar de dichtstbijzijnde puzzel op het scherm laten toveren. Sommige poppen hebben ook de vaardigheid om unieke poppen te laten oplichten. Als je een puzzel heb opgelost, word je beloond met een tussenfilmpje.

Zodra je een hoofdstuk uit hebt, kun je overigens nog altijd via het spoorwegstation terug naar die locatie om bijvoorbeeld een andere oplossing voor een puzzel te zoeken als je ze nog niet allemaal gevonden hebt. Ook kun je nog op zoek naar unieke poppen voor je verzameling. In je uitvalsbasis in het station wordt namelijk ook bijgehouden welke oplossingen je gevonden hebt voor de puzzels (in de vorm van een schilderij op de muur waaraan stukken ontbreken als je nog oplossingen mist) en welke unieke poppen je gestapeld hebt. Hierdoor word je eigenlijk steeds aangespoord om toch vooral je verzameling zo compleet mogelijk te maken (je krijgt daar ook 'Achievements' of 'Trophies' voor, een soort beloningssysteem op de Xbox 360 en PS3).

Het is jammer dat het combineren van poppen eigenlijk pas tegen het einde van het spel nodig is, in de eerdere hoofdstukken zijn de puzzels daardoor soms wat aan de eenvoudige kant, zeker als je gebruikmaakt van de hints. Dit maakt het spel wel uitermate geschikt voor casual gamers. Zonder de hints biedt het spel een aardige uitdaging doordat sommige oplossingen echt niet voor de hand liggen.

Graphics
De wereld van Stacking is, zoals gezegd, opgebouwd uit een paar losse locaties. Die zien er allemaal anders uit, maar de aankleding is tamelijk beperkt. Ook zijn er van de meeste poppen meerdere kloons waardoor het op den duur wat saai wordt. Wat meer afwisseling in gezichten of kleding had geen kwaad gekund, je ziet aan de dingen die de pop bij zich heeft toch wel wat zijn functie is.

De tussenfilmpjes zijn weergegeven in de stijl van de ouderwetse 'stomme' films. Ze zijn in zwart-wit en er wordt niet in gesproken. In plaats daarvan zie je steeds de teksten op dia's afgebeeld (intertitels). Dit is misschien even wennen als je gewend bent aan de meest prachtige, flitsende full-colour cutscenes, maar voor dit spel past het prima en het helpt bij het scheppen van de juiste atmosfeer (Amerika in de jaren dertig).

Muziek
De muziek in de tussenfilmpjes in het spel is goed bij het spel gekozen. Het doet meteen denken aan die ouderwetse films. Tijdens de filmpjes en ook het spel zelf wordt zoals gezegd geen woord gesproken, maar er is genoeg te horen in de vorm van achtergrondgeluiden (bijvoorbeeld ruisend water, krijsende meeuwen, stampende machines) en de grappige geluidjes die de poppen maken. Het geheel is niet echt bijzonder te noemen, maar het draagt wel bij aan de sfeer.

Conclusie:

Verhaal: De unieke setting van het spel zorgt voor een frisse wind in het genre. DoubleFine weet op een luchtige manier een zwaar onderwerp te brengen en het idee achter de Matroesjka's is erg creatief.

Gameplay: Het is erg leuk om alle verschillende poppen uit te proberen om te zien wat hun vaardigheden zijn.

Puzzels: De puzzels hebben altijd een zeer voor de hand liggende oplossing en een aantal andere waar je echt voor moet nadenken. Wie niet beschikt over een sterke verzameldrift zal een groot deel van het spel overslaan en er niet veel aan vinden. De kracht van het spel zit hem nou juist in het vinden van alle oplossingen.

Graphics: De poppen zien er mooi uit maar de omgevingen worden op den duur wat saai. De tussenfilmpjes passen prima bij de setting van het spel.

Muziek: Niets bijzonders, veel grappige achtergrondgeluiden maar geen gesproken tekst. De muziek in de tussenfilmpjes past goed bij de jaren dertig.

Eindconclusie: Ik heb me prima met het spel en de eerste DLC vermaakt. Het idee van de vaardigheden die je overneemt als je in een andere pop stapt is creatief en biedt unieke mogelijkheden. Toch vraag ik me af hoe lang het spel leuk blijft, er is immers niet veel variatie in de puzzelmechaniek. Pas tegen het einde van het spel wordt gebruik gemaakt van een combinatie van poppen waardoor het echt uitdagend wordt. Als dit beter uitgewerkt wordt in aankomende uitbreidingen komt het wel goed.