Intro Verhaal
Het verhaal zit bijzonder goed in elkaar en zet je aan tot nadenken over de vraag of je ook iemand persoonlijkheid en karakter kunt veranderen, tegelijk met het verwijderen van het geheugen. Wordt iemand een kille moordenaar als je hem met een blanco geheugen daartoe opleidt? Je ervaart de kilheid en de vlakke gehoorzame reacties van de mensen zonder geheugen. Hoe sommige van hen toch een eigen identiteit willen hebben en zich met een naam in plaats van een nummer laten aanspreken. Op de planeet voel je hoe weinig een mensenleven waard is, zeker als die ook nog verslaafd is aan drugs. Hoe mensen de hoop bijna hebben opgegeven en maar berusten. De eeuwige regen die valt, benadrukt dat nog eens. Omdat je beurtelings als Azriel op de planeet en als Delta-Six op het ruimtestation speelt, zie je hoe beide verhaallijnen langzaam naar elkaar toe groeien, tot ze elkaar uiteindelijk treffen, met verrassende gevolgen. Gameplay
Jammer genoeg zitten er in dit spel ook enkele schietscènes, waarbij je gebruik moet maken van je toetsenbord. En dit is niet echt eenvoudig. Gebruik maken van je WASD toetsen om te in en uit dekking te komen en op de juiste persoon te mikken en tegelijk de Ctrl toets gebruiken om je adem in te houden, waarna je schiet met je spatietoets, is niet echt handig. Vooral niet voor mensen die juist point and click adventures spelen, omdat ze daar op hun gemak kunnen rondlopen en over de ‘problemen’ kunnen nadenken en die niet gewend zijn om snel te reageren via een toetsenbord. Het is dan ook prettig dat er een automatische savefunctie op die plekken in het spel ingebouwd is. Een andere prettige functie is ook dat je vanaf hoofdstuk 4 tussen de planeet en het ruimtestation kunt overschakelen om met de andere hoofdpersoon verder te spelen. Prima als het schieten niet meteen lukt of als je even niet weet hoe je een probleem moet oplossen en je ergens anders op wilt concentreren Puzzels Soms moet je even met de juiste mensen praten om iets gedaan te krijgen en ze willen best wel praten als je zorgt onder valse voorwendsels binnen te komen. Soms moet je zoeken naar voorwerpen die je verder helpen. Daarbij is er in dit spel geen sprake van alles maar oprapen wat je tegenkomt en overal op uitproberen. Je hebt nooit meer dan vijf voorwerpen in je inventaris en je kunt alles in de buurt vinden en gebruiken waar je het nodig hebt. Al is dat een enkele keer wel pixelhunting omdat de voorwerpen pixelig onherkenbaar zijn. In ieder geval zijn in dit spel de meest voor de handliggende oplossingen uiteindelijk ook het beste, zoals eenvoudig een raam inschoppen als je ergens naar binnen wilt of de gewenste informatie op een computerterminal of je mobieltje opzoeken.
Enkele problemen kun je alleen oplossen door te schieten. Dit zijn de vervelende actiestukjes in het spel, mede omdat de toetsenbordbediening op dit punt niet erg handig is. Gelukkig zit er op die punten wel een automatische savefunctie, zodat je het meteen nog een keer kunt proberen. Er is slechts één situatie waarbij je de ‘vijand’ kunt ontlopen in plaats van neer te schieten. Wat mij persoonlijk betreft had ik het prettiger gevonden als dit overal had gekund. Graphics Mensen die praten worden apart weergegeven in een pop-up schermpje, gewoon lopend in beeld zijn het slechts pixels die op elkaar lijken. Storend bij het spelen is dit echter niet. Alles wat interactief is, wordt aangegeven met een naamplaatje, inclusief de voorwerpen in je inventaris. Op de planeet zijn de beelden somber bruin en grauw, passend bij de stemming van de bevolking en de eeuwige regen. Op het ruimtestation is alles helder, strak en beslist zonder sfeermakende details als bloempotten en schilderijen, maar wel met bloed, plastic en kilte. De perfecte omgeving voor mensen waarop geëxperimenteerd wordt. De animaties zijn uitstekend. De regen die eeuwig valt, het lopen, zitten en staand een sigaretje roken van de karakters, het bewegen van machines, alles verloopt soepel en natuurlijk, in aanmerking genomen dat het maar heel weinig pixels zijn die je ziet bewegen. Ook de tussenscènes zijn vloeiend en goed getekend en passen goed bij de rest van het spel.
Muziek Het stemacteren is overtuigend, vooral bij Azriel. Hij klinkt vastbesloten, zoals je kunt verwachten van een ex-huurmoordenaar. De patiënten zonder geheugen klinken ook volledig overtuigend vlak met weinig emotie. Het geheel pas uitstekend bij de sfeer van dit sombere en originele sciencefiction verhaal.
|
|
|||||||||